Op de top van de Aconcagua, 6962 m     Jo De Smedt Berglucht (home)
31 december 2001, basiskamp Plaza de Mulas, 4260 m. ... Jean-Pierre en Marc met slaapproblemen geven op. Herman haakt ook af, ondanks zijn gunstig 2e doktersbezoek. Ik mag zijn VE-25 tent gebruiken. De andere helft van de groep, Johan, Yannick en ik, trekt naar Kamp Canada op 4900 m. Wat zal de jaarwisseling brengen?
Johan en Yannick zetten hun Hillenberg-tent recht en ik probeer de VE-25. Het waait nogal hard en ik gebruik veel touwtjes die ik rond de stenen bevestig. Yannick komt even helpen om het bovenzeil vast te maken. Alleen zou het moeilijk geweest zijn. In de namiddag rusten we wat. Ik ga om sneeuw. 's Avonds eten we in een fris windje met al onze kledij aangetrokken. Om 19:50u zeg ik: "Binnen 10 minuten is het nieuwjaar in België." Er zijn 2 Britten. Die moeten nog een uur langer wachten. De aanwezige Argentijnen hebben nog 4 uur voor de boeg. We zitten hier hoger dan op de top van de Mont Blanc. Om 20:00u (00:00u in België in 2002) wensen we elkaar een gelukkig Nieuwjaar en doet Johan zijn pakje open dat hij meekreeg van zijn vriendin: een rode muts met witte rand en witte bol, zoals de Kerstman er gewoonlijk een draagt. Er zitten ook enige vuurglinsters bij. Johans vriendin verjaart op 31 december en hij heeft trouw gewacht tot vandaag om zijn pakje te openen. De Brit neemt een dia van ons drie. In tegenstelling tot het basiskamp dat al eens doet denken aan een toeristencamping met muziekfuiven is het hier heel rustig. di 1 jan 2002 Een zeer stormige nacht houdt me regelmatig wakker. Om 07:54u waait ineens de tent tot tegen mijn voeten. Ik schrik wakker. Het duurt een tijdje voor ze terug recht veert. Wat later kleed ik me aan en eet enige Sultana's. Tijdens het eten voelen mijn voeten zeer koud aan. Er is nog vocht op de binnenkant van mijn buitenschoen en ook mijn binnenschoenen zijn vochtig. Ik moet daar dus in 't vervolg 's avonds iets aan doen.
		Op 1 ½ u bereiken we Kamp Alaska en nog een uur later Nido de Condores op 5400 m. Maar het laatste half uur begint het te sneeuwen en te stormen en er hangt mist. De toegang tot het plateau is moeilijk te bepalen. Er zijn verschillende mogelijkheden. Yannick blijft wat achter en ik wacht op hem zodat we mekaar niet uit het oog verliezen want veel zicht is er niet in dit gure weer, dat we tot dusver nog niet hebben gehad. Johan is al voorop. Hij heeft de tent reeds rechtgezet. Yannick helpt me met de tent en vervoegt dan Johan. Daarna probeer ik zo veel mogelijk stormlijnen vast te zetten. Het waait sneeuw gelijk zot en de volgende morgen is de 2e ingang van de tent volgesneeuwd. Maar eigenlijk blijkt dit achteraf een voordeel, ik kan onmiddellijk sneeuw nemen.
		Ik heb al mijn kledij aangetrokken, maar heb het nog verschrikkelijk koud. Alleen als ik mijn slaapzak wat tegen me hang wordt het wat draaglijker. Maar die blijft natuurlijk niet op zijn plaats zitten tijdens het koken en het eten. Voortdurend smelt ik sneeuw. Ik geef ook nog een liter water aan Johan die het noodweer trotseert om de bus water te komen halen. Hij en Yannick hebben maar één MSR meer en ze kunnen niet goed koken omwille van de wind. Het pompje van mijn MSR werkt ook niet goed zodat een liter water koken meer dan een uur duurt. Als mijn drinkbussen gevuld zijn maak ik eindelijk water voor het avondmaal, het is reeds 21:30u. Ik eet mijn potje half op en ga dan slapen om 22:30u.
wo 2 jan 02 2e dag in Nido. Nu heb ik het warm bij het aankleden. Ik eet en kook nog wat. Dan komen Johan en Yannick bij mij in de tent ontbijten. Ze kunnen niet koken. Ook bij mij gaat hun vuurtje regelmatig uit. Dus kook ik op het mijne, maar het werkt eveneens zeer traag. 12:40u. Ik ga nog wat eten halen in Kamp Alaska, het tussenkamp tussen Kamp Canada en Nido de Condores. De anderen gaan niet mee. We denken nog voor 2-3 dagen nodig te hebben (vandaag, Kamp Berlin, top). Op 10 minuten loop ik naar beneden. Ik sorteer wat eten voor de volgende dagen. Ik schrijf wat in mijn agenda. Er komt een Koreaan die vraagt of hij daar zijn tent mag rechtzetten. Ja natuurlijk. Of ik hem kan helpen bij het opzetten van zijn tent? Een hoge Edelweiss tent. Als hij de binnentent recht zet, vraagt hij me om er stenen in te smijten. Ik smijt er 3 in, hij smijt er ook nog een 10-tal in. Dan komt de buitentent. Er zijn nog geen stormkoorden aan. Hij heeft wel een touw van 4 mm ( 30 m. Hij neemt een mes, neemt dan de tent bij een tentstok vast en steekt met zijn mes achter de tentstok door de tent. Ik zeg dat de tent op die manier gaat inscheuren. 50 cm meer naar onder is er een lus. Ik maak daar het touw vast, snijd het op 2-3 m door en bevestig het rond een steen. Zo bevestig ik nog een 7-tal stormlijnen. Ik zeg hem dat hij ook van het overige voedsel mag nemen. Zijn vrienden komen pas morgen. Ik vertrek en zie hem nog het tentzeil onderaan vastmaken. Op een klein uur ben ik terug in Nido de Condores, mijn hoogtemeter toont 5370 m. Onze planning: Morgen naar Kamp Berlin met 1 tent. Eén tent blijft staan. Overmorgen naar de top en eventueel terug tot Nido. Ik voel me goed, soms een beetje hoofdpijn die overgaat met eten. Regelmatig hoest ik van de kou, vooral als ik me vooroverbuig of als het 's avonds in Nido plots koud wordt. 's Morgens is mijn drinkbus voor de helft bevroren. Tijdens de tocht of als ik het warm heb in mijn slaapzak houdt het hoesten op. Ik heb alles aangetrokken: 2 thermische hemdjes, een wollen hemd, pull, fleece, KWay, pet op, 2 lange onderbroeken en mijn bergbroek. Zo ben ik aan het koken. Buiten waait een erge wind. Alles bevriest. De slaapzak ligt nu open over mijn benen.
Rond 17:00u wordt het zoals elke avond ijskoud. Vanmorgen toen ik rond 09:00u uit de slaapzak kroop was het binnenin de tent warm, te warm om alle kledij aan te houden. Toch moet je die aantrekken als je naar buiten moet, want daar heerst er een hevige sneeuwdrift. De beklimming van de berg wordt een overwinning op de koude. Tot Nido is het steeds gemakkelijk geweest en loopt er een pad. Ik heb 45 minuten nodig om sneeuw tot 1/2 liter kokend water te brengen op de MSR. Ik neem het vuurtje even uiteen, maar het baat niet veel.
do 3 jan 02 3e dag in Nido. Vannacht krijg ik ineens hoofdpijn. Ik denk dat ik te weinig gedronken heb. Ik neem 2 dispril-zuigtabletten en drink een bekertje met in water opgeloste multivitamine bruistabletten. Ik word nog 2x wakker en drink nog een bekertje. Vanmorgen gaat de MSR niet. Ik leuter wat aan de "draad" van de "pijplijn" en het functioneert beter, ook moet ik traag en diep pompen. Toch kan ik wat water maken. Ik giet het reeds in de thermos vóór het heet is en kook dan verder. Ondertussen kondigt Johan aan dat hij afdaalt. Hij geeft Yannick de kans om te blijven en eveneens een toppoging te wagen, maar vraagt of ik het erg zou vinden als zij met 2 afdalen, en of ze dan reeds mogen vertrekken. Ik heb geen bezwaar. Er komt een guarda parque (parkwachter) langs. Ik vraag hem naar het weer. Hij zegt: "Je gaat beter morgen rond 12:00u naar Kamp Berlin, dat is ongeveer 3 uren, en overmorgen naar de top." Yannick blijft ook. Yannicks Hillenberg blijft in Nido en morgen gaat de VE25 voor ons beiden naar Kamp Berlin. Het vuurtje blijkt nu terug beter te gaan. Het is iets warmer. Deze middag kan ik in mijn 2 thermische onderhemdjes zitten in de tent. 's Avonds moet echter terug alle kledij aan, ook in de tent om te eten. In de namiddag is het warmer, ik ben wat moe en slaap wat. Yannick komt even binnen op bezoek. Ik heb de indruk dat hij eenzaam is. Hij overweegt ook een beetje om af te dalen omdat er hier minder te zien is dan op zijn trekking in Nepal. Als het morgen geen goed weer is zou het kunnen dat ook hij afdaalt. Als we morgen naar Kamp Berlin gaan gebruiken we de dag erop de 1e reservedag. Dan hebben we nog 2 reservedagen over. Op Kamp Berlin blijven zal hij niet willen. Na de top wil hij zelfs direct afdalen naar het basiskamp. Ik vind dit een eutopie. Hopelijk wordt het goed weer want ikzelf heb ook niet te veel proviand meer. Er staat nog wat in Kamp Alaska. Yannick wil in zijn eigen tent gaan eten om dan onmiddellijk te kunnen gaan slapen. Hij blijft echter nog lange tijd zitten tot ik aan het koken begin. Ik kom met 1 pakje noedles Red Chili toe en neem zelfs geen soep meer. Ik heb dus nog een pakje noedels over voor morgen. Het is nu 19:00u. Buiten hagelt het. Toen het de vorige keer hagelde, had dit alleen het voordeel dat de 2e ingang van de tent vol sneeuw lag, zodat ik daar maar sneeuw moest scheppen om aan de voorkant te laten smelten. Dat spaart de moeite om sneeuw te gaan halen in een grote plastic zak. Ik ga nog even buiten (KWay aan, overbotten aan...) en tel 25 tentjes. Het is ondertussen 19:10u. Ik ga slapen. vr 4 jan 02 4e dag in Nido. Om 09:00u controleer ik mijn hoogtemeter: 5410m. Dit is 40 m meer dan op 2 januari in de namiddag. Om 12:00u wordt de hoogte zelfs 5420 m, dus reeds 50 m meer. Het stormt en sneeuwt. De rugzakken zijn gepakt, doch de zichtbaarheid is miniem. We wachten nog in de tent, om ze af te breken en af te dalen. Wat met de zichtbaarheid? Maar vooral: wat met de helling tussen Kamp Alaska en Plaza de Mulas die steiler is en waarop nu volop verse sneeuw ligt? Ook deze avond heb ik hoofdpijn - weer door te weinig te drinken? - , maar 2 disprils en even drinken uit de thermos verzachten de pijn. Ik maak nog wat thee. Om 02:00u zie ik buiten een heldere sterrenhemel. Ik krijg hoop. Om 04:00u. is het echter terug bewolkt, er is niets te zien. Ik lig wakker en lig te denken aan de volgende dagen. Het onweert, er is een sterke wind die de sneeuw jachtig vooruit stuwt. Er is zo weinig zicht dat het ook niet mogelijk is om af te dalen. Later verneem ik dat er echter toch een aantal klimmers zijn afgedaald rond 11:00u. Tesamen. Ook in de namiddag daalt er een persoon, een Griek met hoogteziekte, af. Hij heeft wel een radio bij. Ik spreek af met een andere Griek, Chris, om morgen samen af te dalen omwille van het gevaar. 20:00u. Het waait nog steeds met sneeuwjacht. Hoogtemeter: 5400m. za 5 jan 02 5e dag in Nido. Kort na middernacht, om 00:30u, ga ik even naar buiten. Ik kan mijn ogen niet geloven. Er lacht een heldere sterrenhemel. Een brede melkweg, omringd door miljarden sterren. Zo'n hemel heb ik in gans mijn leven nog niet gezien, nergens in de Alpen, ook niet in de Kaukasus of in Pamir. Waarschijnlijk is dit een gevolg van de nabijheid van de evenaar? Een zeer klare sterrenhemel en de melkweg ligt er als een autosnelweg tussen. 03:00u. Speciaal om nog eens te kijken sta ik op. Nog steeds een klare sterrenhemel. Dit moet een weersverbetering betekenen. 07:00u. De hoogtemeter is terug met 40 m gedaald en dus terug op het normaal niveau gekomen van enkele dagen geleden. Het is nu dus duidelijk dat het weer zal verbeteren en dat het nu of nooit is om de top te gaan halen. Elke rechtgeaarde alpinist kent dit gevoel, het is een geschenk van de weergoden dat je nú en met respect moet aannemen. Als je dit van je afschuift is het voor altijd verloren. De berg blijft liggen, maar jij bent verloren. Een volgende gelegenheid zoals deze komt er niet. Het wordt dus toch nog meer dan een wandeling. Het opzoeken van de grote hoogte kan nu een aanvang nemen. 08:00u. Yannick roept dat hij zo snel mogelijk wil vertrekken. Ik antwoord dat ik naar de top ga. Yannick wil echter afdalen omwille van ... de muilezel die Johan zal besteld hebben om de bagage uit het basiskamp weg te halen. Ik versta er niets meer van. Het doet pijn en is ontmoedigend als je er alleen komt voor te staan. Reeds lang vooraf in België werd bij de voorbereidingen een periode van 3 dagen reserve ingelast. Dat is niet veel, maar met een beetje geluk kan dit voldoende zijn. Het is wel een psychologisch zwaar belastende tijd die men moet doorbrengen in afzondering van het normale luxueuse leefwereldje dat we alle dagen gewoon zijn. Enkel door morele training, door veelvuldig in het hooggebergte te vertoeven en door regelmatig dergelijke situaties te simuleren met bivaks kan men zich wapenen tegen de stress die anders onvermijdelijk optreedt. Nu wordt het een kwestie van doorzetten, hoe moeilijk ook, met een harde mentaliteit die nodig is voor alpinisme op grote hoogte. Een juiste beslissing nemen. Ik ga eens rondhoren in Nido de Condores. Een Amerikaanse gids met 6 Japanners wil morgen vanaf Nido een toppoging doen. Het is hun laatste dag. Maar hij zegt dat het materiaal van de Japanners eigenlijk niet goed is. Hij vindt dat het beter is om van hier uit te vertrekken. Dan moet je de tent niet afbreken en in Kamp Berlin weer terug opzetten met wind. Dat vraagt te veel tijd en energie. Ik tref een Bask (Spanje) van Poolse afkomst, Jokin, die voorstelt in een hut in Kamp Berlin te slapen en morgen om 04:00u een toppoging te wagen. Dan moeten we onze tent niet afbreken. Het hutje zal waarschijnlijk niet druk bezet zijn gezien het slechte weer van de laatste dagen. We spreken af om 11:00u en gaan nu onze rugzak maken. Om 11:00u vraag ik hem nog eens of hij zeker is dat je in het hutje kunt slapen. Hij vraagt het aan de "policia" in de tent naast hem. Ze raden af om in het hutje te gaan slapen. Ze vinden dat het beter is met de tent morgen te vertrekken. Maar natuurlijk moeten zij zeggen dat je niet in de hut kunt slapen. Als zij dat zouden propageren, gaat iedereen daar slapen, maar er is slechts een beperkte ruimte beschikbaar.
				We twijfelen en gaan eerst even zonder rugzak op weg om een verkennende wandeling te maken. Na een klein half uur stappen overweeg ik dat de policia zo iets inderdaad moét zeggen. We kunnen het er even goed op wagen. Het enige risico is dat er geen plaats is en dat we moeten terug komen, maar het afdalen vraagt niet zo veel tijd als het klimmen. Jokin gaat akkoord. We eindigen onze wandeling en keren terug naar de tent. Ondertussen is het een uur verder. We nemen onze rugzak en bereiken Kamp Berlin na 3 1/2 u stappen. De hoogtemeter duidt 5760 m aan ipv 5780 m. Dus een goed teken. In Kamp Berlin staan er 3 hutjes. De eerste 2 zijn kapot en liggen vol sneeuw.
Het 3e hutje vormt een driehoek waarvan 2 zijden als dak dienen en tot op de grond komen. Vooraan is er een rechthoekig gat dat als deur dient. Op je knieën en diep bukkend kun je er binnen. Langs de binnenkant is er een valluik met een steen als tegengewicht om de opening af te sluiten. Binnen is er een oppervlakte van ongeveer 4,5 x 2,5 meter. Op de achterste helft van de vloer ligt een dunne laag schuimrubber om te dienen als slaapruimte. Met wat wringen kan je er met 5 man slapen. Vooraan liggen er allerlei losse spullen en achtergebleven voeding. Je kunt daar proberen te koken. In dit hutje zullen we met 6 personen moeten overnachten. Er is nl. ook nog een groepje van 4 personen, 2 Zwitsers uit Baden en een Duits meisje uit Freiburg met haar vriend, een Argentijn die in Hamburg woont. Het zijn jonge mensen, zijn goed geacclimatiseerd, hebben een goede conditie en stappen snel. Het meisje hebben we reeds ontmoet in Kamp Canada. De hele tijd moeten we koken tot het donker is.
zon 6 jan 02 04:00u. Iedereen begint te rommelen en nog wat te koken. 06:08u. Vertrek in het donker. Het pad is goed te zien. Onderweg aan White Rocks zien we nog tenten.
	Als de zon opkomt, wordt het warm. Het is zeer klaar weer. Geen zuchtje wind. Idealer kan niet. Ik waan me in de Alpen op 4000 m met warm zomerweer. Mijn kledij tegen de wind gaat uit en ik loop verder in mijn pull. Iets verder komen we nog voorbij Independencia, met een heel klein driehoekig hutje met een kapot dak. Normaal zou het hutje - niet veel groter dan een kleine Canadese tent - plaats geven aan 2-3 personen om te slapen, maar nu ligt er sneeuw in. Maar we moeten nu al op 6546 m hoogte zitten.
				Nu komt nog een lange traversee, tot je vanzelf in de Canaleta komt, een breed couloir van een 300 hoogtemeters. Die wordt eerst onderaan getraverseerd, zodat je aan de rechterkant kunt omhoog klimmen. Omdat er veel sneeuw gevallen is, wordt de beklimming heel wat gemakkelijker dan in "normale" omstandigheden, d.w.z. "2 passen vooruit en één achteruit". Integendeel, doordat er heel wat groepen onderweg zijn, wordt het een heuse sneeuwtrap. Alleen de hoogte begint door te wegen. We gaan zeer traag. We bereiken zelfs geen 20 passen per minuut meer. 100m stijgen per uur is een hele prestatie.
Halfweg de Canaleta zijn er mensen die reeds op de terugweg rusten. Ze denken dat het nog 3 uur klimmen is. Anderen denken dat het nog 1 ½ à 2 uur is. Het wordt 2 uren. Regelmatig moet ik tussen de passen rusten. Ik heb dan neiging tot slapen. Telkens moet ik mezelf wakker maken om de volgende stap te doen. Hoe hoger we komen, hoe meer we moeten rusten tussen elke pas. We doen hoogstens nog 15 passen per minuut. We zien waar de Canaleta eindigt. Daar nog een traversee naar links. Hier zien we ook reeds de zuidtop met de machtige zuidwand. De traversee eindigt aan de rotsen waar je 10-15 m verder omhoog op de top komt. 16:30u. Dit is 10 ¼ uren onderweg.
			Op de top is het prachtig. Vergezichten langs alle kanten, zover het oog reikt. Rondom zie je het hooggebergte. De Cordillera. Een mooie blauwe lucht die rust en vertrouwen geeft. Op de top staat een kruis. Het hangt wat scheef. Er staat ook een soort doos met een Mariabeeldje en een wapenschild. Een gedenkstuk in metaal met een lijst namen van beklimmers in een bepaald jaar is moeilijk leesbaar. Ook op de top is het windstil en niet koud. Het is de beste dag van de hele reis. Waarschijnlijk ook de beste dag van het hele seizoen.
17:00u. Na een half uur genieten dalen we terug af tot Kamp Berlin. Het is 21:00u als we er aankomen en het wordt donker. Deze keer is er niemand in de bivakhut. Gauw koken we wat water, maar we eten enkel een worstje, we drinken wat en gaan dan slapen. ma 7 jan 02 10:00u. We beginnen aan de afdaling. Er is terug reeds wat wind. 11:00u. Na één uur afdalen zijn we reeds aan Nido de Condores. Ik heb een volledig uur nodig om de tent af te breken. Overal is ze vastgevroren. Voorzichtig moet ze beetje bij beetje worden losgemaakt.
16:00u. We bereiken Plaza de Mulas. Ik bestel een "mula" voor mijn bagage morgen en telefoneer naar België om te melden dat de expeditie geslaagd is. Samen met Jokin wordt dat gevierd door naar het folkloristisch versierde hotel te stappen dat op een half uur gaans van het basiskamp ligt. Met een tevreden gevoel schuiven we een sandwich met steak voor 8 $ zo naar binnen. Jo De Smedt

 

top