Ora trekt rondom de

Hochalmspitze

 

Een Zwitserse Witte Herder in 8 stapdagen

rondom de Tauernkoningin

 

6.7 - 15.7 . 2009

 

Jo De Smedt
Berglucht (home)

 

Inhoud

Deelnemers

De trektocht
     Inleiding
     Kattowitzerhut, 2319 m
     Osnabrückerhütte, 2.022 m
     Hannoverhaus, 2721 m
     Wolligerhütte, 1600 m
     Arthur von Schmid Haus, 2281 m
     Beklimming van de Säuleck, 3086 m
     Gießener Hütte, 2202 m
     Over de ZO-graat van de Hochalmspitze naar de Villacher Hütte
     Terugweg over Durrriegel

Volledige fotoreeks

Infofiche
     Kaarten
     Andere info

 

 

Deelnemers

 

Jan

Ora

Jo

 

 

De trektocht

 

 

Inleiding

In juni wilden Guido en ikzelf (Jo) de tocht rondom de Hochalmspitze maken. Het weer besliste er anders over. Na 4 (half)verloren regendagen in Oostenrijk waren we terug thuis. Het weer in juli is al niet veel beter, maar toch voldoende om met Jan de tour nog eens te wagen.

De Hochalmspitze wordt de Tauernkoningin genoemd. We doen een trektocht van 8 stapdagen om de Hochalmspitze langs alle kanten te kunnen bekijken. Op het einde van de tocht is er nog wat improvisatie om het routeverloop avontuurlijk te houden.

Maandag 6 juli 2009 vertrekken we met volle moed naar Altenmarkt, waar we de nacht doorbrengen.

 

 

Kattowitzerhut, 2319 m

 

Dinsdag zijn we vroeg uit de veren. In Gmünd gaan we de sleutel afhalen van de Villacher Hütte, dit is een onbemande hut waar we willen overnachten als laatste hut op onze tour. Het begint al te regenen. Toch is het warm.

We vertrekken naar de Kattowitzerhut, 2319 m. We nemen de tolweg, de Malta-Hochalmstraße naar de Kölnbreinspeicher. Halfweg is er een kleine parking op 1509 m waar we de auto achterlaten.

Naarmate we hoogte winnen wordt het ook kouder, mede met die frisse regen. Vooral de laatste 200 hoogtemeters zijn koud. Bovendien moeten we nog door een 50 m koeiendras. Ora's poten worden kleverig zwart. Aan de hut moet ik ze afspoelen in een ijzige beek om er toch wat deftig voor te komen. Mijn handen worden ijskoud.

De hut is van de 1e categorie: er is wel licht, maar geen electriciteit voor iets anders. Volgens de huttenwirtin was het hogerop beter deze morgen. Enkelen beklommen de Grosse Hafner. We proberen de noordoostkant van de Hochalmspitze te bekijken, maar er is niets te bespeuren door de wolkenvelden.

Ik ben het eetbakje van Ora vergeten, maar de vriendelijke Wirtin bezorgt me een grote plastic kom die ik ook nog mag meepakken. We eten spaghetti en drinken Schiwasser 'Olunda', een lekkere specialiteit van de streek.

 

Osnabrückerhütte, 2.022 m

 

 

 

Woensdag gaat om 6.10 uur de wekker. Het is goed weer met buiten 1° C. Als Jan zegt: 'Er loopt hier geen volk', komt er op dat moment juist een koppel met een hond. Ora blaft even en gaat dan spelen met de hond.

We nemen de 'Salzgittersteig' naar de Kölnbreinsperre. Het pad is niet altijd duidelijk. Soms is er een smalle doorgang tussen grote keien. Ora zoekt zelf haar weg, soms tussen de blokken, soms gaat ze er rond. Ook hier zijn er veel drassige plaatsen waar het een kunst is op de stenen te springen die hier en daar liggen, zoniet zit je tot over je enkels in het slijk.

 

 

Aan de Kölnbreinspeicher, een groot meer, begint het te regenen. Na de wandeling zullen we hier even het museum komen bezoeken. We gaan nu ineens door langs de boord van het meer om geen tijd te verliezen. Na een uurtje schijnt terug de zon. Uiteindelijk volgen we een beek tot de Osnabrückerhütte, 2.022 m.

 

 

 

Hannoverhaus, 2721 m

 

 

Donderdag moeten we over de Großelendscharte, 2.675 m, onder het massief van de Ankogel, 3250 m om het Hannoverhaus, 2721 m, te bereiken.

Na de Großelenderscharte zijn er een hele reeks steile sneeuwvelden waarvoor men ons heeft gewaarschuwd en waarbij men aanraadde om deze met stijgijzers over te steken. Het bovenste laagje sneeuw is echter niet bevroren maar laat het toe om er een spoor in te leggen door met de schoen een 5 à 10 cm diepe trede te maken.

 

De sneeuwvelden zijn alle 30° tot 50° steil en moeten op een 200 m hoogte overgestoken worden. Binnen enkele weken loopt hier een pad, maar nu liggen deze hellingen nog vol met sneeuw. Twee sneeuwhellingen doe ik toch met stijgijzers. Daarna volgt weer een stuk klimwerk over rotsen en is het pad bezaaid met rotsblokken en stenen. Dus doe ik toch maar terug mijn stijgijzers uit.

We komen een sologanger tegen. Hij was de eerste in het Hannoverhaus. Hij zegt dat wij vandaag de enigen zullen zijn. 's Avonds komt er echter nog een groepje Tsjechen.

We moeten nog over een aantal steile sneeuwhellingen. Ora schuift een aantal malen weg, maar kan zich meestal snel herstellen.

 

Dan moeten we over een helling van 50° van 15 m breed. Ora hangt vast aan mij met een touw van 1,5 m en loopt achter me. Ze schuift weg van het smalle spoor dat Jan gemaakt heeft en blijft in haar gordel aan het touw hangen op de wand. Mijn ijshamer zit stevig in de sneeuw. Maar 100 % vertrouw ik er toch niet op, gezien de sneeuw niet al te vast is. Terwijl ik mijn evenwicht niet mag verliezen moet ik nu Ora terug in dat spoor krijgen en ze moet dan ook nog in de juiste richting staan. Ze moet zich dus omhoog werken en dan 90° draaien.

't Is maar 3 m van de rand. Jan komt even terug en geeft me zijn pikkel als extra steun en neemt mijn skistok mee. Ik trek Ora omhoog op het spoor, neem een stuk touw en smijt één uiteinde van het touw naar Jan. Het andere uiteinde maak ik vast aan de gordel van Ora. In het smalle sneeuwspoor loopt ze dan, gezekerd door Jan, over het laatste stuk sneeuw naar het gewone pad.

Het weer is onbestendig: na de Grosselandscharte kregen we te maken met hagel, dan weer zon, dan weer regen, donkere wolken… Uiteindelijk bereiken we de hut.

 

Wolligerhütte, 1600 m

 

Vrijdag is er 10 cm sneeuw gevallen. De beklimming van de Ankogel, 3252m, zal dus voor een andere keer zijn. We dalen 100 m af tot de Ankogelbahn. Vandaag is het de eerste dag na de winter dat de lift terug werkt. De kabelbaan heeft ook nog 2 rustdagen per week (maandag-dinsdag), wat toch ongewoon is. We hebben dus tweemaal geluk en nemen de lift in 2 delen tot het dalstation in Mallnitz. We gaan verder tevoet naar Mallnitz.
Na een picknick in het openlucht theater - hier is het droog - gaan we een ijskreem eten en nemen dan om 14.30 uur de bus naar de Wolligerhütte, 1600 m.

 

Een vriendelijke Wirtin geeft direct hondenbrokken aan Ora. Na het avondmaal met 'hausgemachter Hollundersaft' gaan we een rustige nacht tegemoet.

 

Arthur von Schmid Haus, 2281 m

 

Op zaterdag moeten we eerst nog 5 minuten afdalen naar de 'Parkplatz' waar het pad vertrekt naar de volgende hut, het Arthur von Schmid Haus, 2281 m. Deze hut is zeer mooi gelegen aan de rand van de Dösener See.
Onderweg passeren we een houtzagerij 'volgens de oude stempel'. De energie wordt geput uit het verval van een nabijgelegen beek.

 

 

Een jong koppel houdt de hut sinds dit jaar open. Ze zijn echter zeker niet vriendelijk en zullen nog veel moeten leren in de omgang met klanten. Zo bestel ik bv. Gulaschsoep, maar de Wirt zegt dat er bediening is. Even later brengt hij een andere soort soep naar mij, maar die is voor andere klanten. Hij zegt dan dat hij direct de Gulasch zal brengen. De Wirtin komt ondertussen opnemen. Blijkbaar geven zij onderling niets door want de Wirt brengt mijn Gulasch en 5 minuten later brengt de Wirtin ook nog een Gulasch. 'Ah, heeft hij reeds besteld?'

 

Voor Ora moet ik 5€ betalen, in alle andere hutten is het gratis. Ze heeft zelf ook een hond, een bange hond en ze wil niet dat hij speelt met Ora. Als ik Ora buiten laat moet ze aan de lijn, want er zouden marmotten zitten. Er is echter niets te bespeuren. Haar man moet me dit komen zeggen en zij komt van achter de hoek gluren om te controleren of hij het me wel duidelijk zegt. Ik heb de indruk dat haar man het me met tegenzin komt zeggen.

 

Beklimming van de Säuleck, 3086 m

 

Op zondag volgt de beklimming van de Säuleck, 3086 m . We klimmen eerst naar de zuidgraat die naar de top leidt. Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuwvelden we moeten oversteken.

Op de zuidgraat laten we ons gerief liggen en met een halve rugzak klimmen we verder richting top. Het weer is bewolkt met flarden, even open en dan weer dicht, maar niet onvriendelijk.

Op de top komt er ook een koppel van Slovenië met een Alaskan Malamute. Ora is dus deze reis niet alleen in de bergen…

 

Gießener Hütte, 2202 m

 

We dalen af, halen ons gerief op en klimmen dan naar de Mallnitzer Scharte, 2672 m. Aan de andere kant is er een steile afdaling over een sneeuwveld. Daar kruisen we nog 2 man die van Malta komen. Amai, het is 'druk'.
Het weer is tamelijk goed, soms wat betrokken. Het pad van de Mallnitzer Scharte naar de Gießener Hütte, 2202 m, is mooi aangelegd met blokken die op het pad gestapeld zijn, bijna zoals op een trap.
We kunnen slapen in een kamer. De Wirt heeft geen tijd gehad om het 'Winterraum' klaar te maken, waarin we hadden moeten overnachten omdat Ora erbij is.

 

 

Over de ZO-graat van de Hochalmspitze naar de Villacher Hütte

 

Maandag zijn we al vóór 7 uur op pad. Over rotsige bodem en een groot aantal sneeuwvelden bereiken we de steile helling van 40° die naar Steinerne Mannln (Steenman), 3160 m, leidt, twee grote granieten torens op de oostgraat van de Hochalmspitze. De topgidsjes waarschuwen om voorzichtig te zijn.

We hebben geluk dat de helling niet verijst is, je kan goed en diep sporen in de sneeuw. Toch lukt het Ora niet om omhoog te komen. De sneeuw is te glad en te steil en juist doordat je er diep in zakt, is het voor haar moeilijk om omhoog te klimmen. Terwijl ik haar beveilig om niet naar beneden te schuiven, klim ik telkens 2 meter en help haar dan omhoog. Dat is echter heel vermoeiend in de losse sneeuw en ik moet zelf ook oppassen om niet terug naar beneden te glijden, dan zou alle moeite voor niets zijn.

Jan heeft ondertussen de top van de sneeuwhelling bereikt, en als ik ook nog wat hoger ben, kan hij een touw gooien om me te zekeren en me wat te steunen tijdens het klimmen met Ora.

Boven de sneeuwhelling, is er nog een steile rotspartij van 30 m te beklimmen. Enkele staalkabels bieden hulp. Gelukkig is Ora dit gewoon van in de Dolomieten en haar ervaring met klettersteige (via ferrata) komt goed van pas. Uiteindelijk geraken we boven in de Scharte (insnijding in een bergrug).

Hier verandert het hele uitzicht. Aan de andere kant is er een uitgestrekte gletsjer. De oostgraat naar de Hochalmspitze, 3360 m, lijkt gemakkelijk maar vereist toch ook nog wat klimwerk.

We overwegen de situatie. Het is reeds laat. De graat naar de top heen en terug vergt nog minstens 3 uur. De gletsjer naar de hut is nog maagdelijk blank, is nog niet betreden. Er zal dus moeten gespoord worden en gezocht naar de juiste richting met behulp van het kompas. Er is geen enkele aanduiding van een weg naar de Villacher Hütte. Omdat het een onbemande hut is, moet je er ook geen volk verwachten zo vroeg in het zomerseizoen. We vinden het opportuun om dus rechtstreeks 'op zoek te gaan' naar de hut.

Op het einde van de gletsjer komen we op de morenen. Na een rustpauze gaan we op kompas over rotspartijen met sneeuwvelden verder tot we uiteindelijk toch enige merktekens vinden. Iets lager verdwijnen de morenen en komen we op grasvelden. Nu gaat het al iets eenvoudiger. In de verte kunnen we even de hut zien, die dan weer verdwijnt achter de glooiingen van het landschap.

Een wilde brede beek verspert ons de toegang tot de hut. Gelukkig is er iets verder een brug. Maar we zijn er nog niet, we moeten nog een omtrekkende beweging maken rond een diepe vallei. Uiteindeljk bereiken we de hut.

 

 

Het is een mooie hut met een kleine ruimte die dienst doet als zitruimte en als keuken. Er zijn een aantal beddenbakken. In de kast staan potten en pannen. In een kom heeft men blijkbaar een paar maand geleden nog thee gemaakt. Die verdient wel een poetsbeurt vooraleer die opnieuw kan gebruikt worden voor kookdoeleinden… De houtkachel maakt het echter warm en gezellig.

 

Terugweg over Durrriegel

 

Dinsdag 14 juli. Vanaf de hut loopt er een pad naar een baantje. Dat is niet interessant als afdaalweg. Omdat bovendien het baantje afdaalt tot 1100 m, besluiten we langs de Aichholzerhütte te gaan, een privéhutje of jachthutje. Er is geen enkel pad in die richting. Maar vanaf daar wijst een puntjeslijn op de kaart ons op de aanwezigheid van een pad naar de auto die op 1509 m geparkeerd staat. Het lijkt ons uitdagend om het via die hut te proberen. Het wordt 'avontuur in puur natuur', maar het is goed weer.
Na een uur zijn we nog maar ½ km gevorderd volgens de gps! We moeten over de kam van de Durrriegel. Als we daar aankomen zien we echter aan de andere kant een afgrond, een hele wand. We gaan dus even rond in een minder steile kloof aan het begin van de graat en daar kunnen we in de wand van een keteldal naar beneden. Daar zijn een aantal plateautjes met beekjes die ons helpen oriënteren. Na 3 plateautjes vinden we plots iets dat op een pad zou kunnen lijken. We hopen dat het naar de Aichholzerhütte leidt.
Soms zien we het pad, dan weer niet. Of vinden we telkens 'een ander pad'? De gps zegt (in volgelvlucht) 745 m, 350 m, 250 m, 150m, …. we naderen. Blijkbaar heb ik de plaats goed opgemeten op de kaart want op 30 m van de hut zegt de gps dat we er zijn. De hut ligt op een kleine open plek verscholen in het bos.
We moeten nu nog 300 m afdalen op een afstand van 780 m tot de auto. Het is dus een steile afdaling door het bos, met het voordeel dat we ook sneller onze bestemming kunnen bereiken. Het begin van het pad is wel moeilijk te vinden, waardoor we toch wat tijd verliezen. Uiteindelijk bereiken we de parking met de auto.
We rijden nog even naar de Kölnbreinspeicher, waar er een permanente tentoonstelling is van bergkristallen en een museum waar men ziet hoe de kristallen kunnen gewonnen worden.

 

Daarna keren we terug naar Altenmarkt om op woensdag de thuisrit aan te vatten.

Foto's: Jo De Smedt en Jan Wauters

Tekst: Jo De Smedt

 

top

 

 

Volledige fotoreeks

 

De volledige fotoreeks is uitgebreid (616 foto's), je kan de tocht in alle details volgen van uur tot uur. Beelden spreken meer voor zichzelf en geven een extra dimensie. Zo bekom je een totaal beeld dat een aanvulling kan zijn op het geïllustreerd verhaal.

Elke foto heeft als bestandsnaam de datum, een doorlopend nummer voor de hele reeks en het dagthema met eventueel een nadere bepaling zodat je ook gemakkelijk het uitgevoerd programma kan volgen.

Ter afwisseling is er ook nog een filmpje: Ora trekt rondom de Hochalmspitze

 

top

 

 

Infofiche

 

Kaarten

Kompass, Nationalpark Hohe Tauern, Kartenblatt Ost, Ankogel, 1:50 000

Alpenvereinskarte Nr. 44, Hochalmspitze – Ankogel, 1:25 000

 

 

Andere info

Gmünd Apotheke: Herrn Magister Fuchs: hier kan men de sleutel afhalen voor de Villacher Hütte

 

Jo De Smedt

 

 

top

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Berglucht