Ivan

Jo en Ora

Na ½ u zie ik dat ik de halsband en lijn van Ora ben vergeten. Die kan ik niet missen en ik ga er terug om naar de auto. Ivan was ondertussen al een stukje verder gegaan.

Kort nadat ik Ivan inhaal rijdt een boswachter ons voorbij. 30 m verder moet hij in zijn achteruitkijkspiegel nog gezien hebben dat ik naar hem zwaai. Hij stopt. Ik loop naar hem toe en vraag of we een eindje mogen mee rijden, dat we naar het Karwendelhaus moeten. 'Nu nog?' vraagt hij. 'Ja toch' zeg ik, 'ik weet dat het laat is' en ik vertel hem wat we ook nog de volgende dagen van plan zijn. We mogen mee. Hij brengt ons tot 3 km voor het Karwendelhaus. Rugzakken achter op de laadbak, wij binnenin.

Hij vraagt wel dat ik Ora zou aanlijnen vanaf hier omdat er hier nogal wat wild zit. Ik ga graag in op deze uitnodiging. Wat een meevaller! Hij heeft zelf ook nog een hond gehad. We vertellen 100 en 1 uit. We arriveren aldus, nog het laatste stuk te voet, om 1845 u in het Karwendelhaus.

Donderdag, om 08:15 vertrekken we met veel mist, die daarna vermindert. Direct aan de lawinegalerij is er al staaldraad. Maar deze zekering houdt al snel op. Door de Latschen (kruipdennen) komen we in het Schlauchkar, met veel Geröll (losse stenen). Al snel ligt er sneeuw en vanaf daar is er ook voortdurend mist (lage bewolking).

Er zijn 3 groepjes van telkens 2 mensen onderweg. Twee mensen komen terug. Ze zeggen dat ze tot 2500 m gegaan zijn en daar geen aanduidingen (rode punten) meer vinden. Kort daarna ontmoeten we ook het 2e paar en het 3e paar op de terugweg. Dit 3e paar mensen wou naar het Hallanger Haus. Ik nodig hen uit om samen te gaan tot de col en ze volgen.

Vanaf hier zal ik de hele bergtocht sporen. We kunnen toch de rode punten vinden. Het is een kwestie van in de goede richting te kijken, in de richting die het meest logisch is voor de beklimming. Het lastigste hierbij is echter dat de dichte mist het einddoel verbergt, nl. het zadel en de Birkkarspitze.

De sneeuw is tot over de enkels diep en dat is goed om een veilig spoor te maken met goede en duidelijke treden. Op een bepaald moment is er een steil sneeuwveldje van een 15 m hoog met weinig sneeuw op de onderliggende rotsen. Ivan heeft dergelijke beklimming nog nooit gedaan en ik riskeer het niet om hem dit alleen en ongezekerd te laten beklimmen, met toch een tamelijk diepe afgrond onder het sneeuwveldje. Ik keer een paar schreden terug om het touw te nemen. De twee die meekwamen krijgen nu helemaal de schrik te pakken en besluiten om dan toch maar definitief om te keren en terug af te dalen naar het Karwendelhaus. Dan maar met ons drieën verder.

Met het touw klim ik snel tot over de rand van het sneeuwveldje waar het iets platter is. Dan komt Ivan na. Het terrein wordt terug steiler en verloopt over sneeuw waar het losse puin of iets grotere rotsblokken boven steken.

Aan de stukken rots kan je je moeilijk vasthouden want bijna alles zit los. Ik zie weer een rode vlek als teken dat we nog juist zitten. Eindelijk zien we rotsen waartussen het zadel blijkt te liggen. We moeten echter nog een laatste steil sneeuwveld beklimmen en staan op het zadel dat echter niet al te breed is. Het is 12:15 uur. We hebben er 4 uur over gedaan. Normaal wordt 3 uur aangegeven. Eigenlijk met al dat sporen en wat oponthoud hebben we het er niet slecht van afgebracht.

Ondertussen heeft er nog een Alleingänger, iemand op zijn eentje, ons ingehaald zodat we samen in het zadel toekomen. Het eerste wat hij zegt: 'Bedankt voor het sporen en de mooie treden'. Een twintig meter verder achter een grote rotspartij verstopt, ontdekken we de bivakschachtel, een klein schuilhutje voor in noodgevallen. We drinken iets, eindelijk, want we hebben er bij al dat sporen en het zoeken naar de weg geen moeite voor genomen. Er komen ook nog 2 jonge gasten aan. Doordat het spoor er nu ligt gaat de bekliming natuurlijk sneller.

Vanaf hier is het nog een goede 100 meter via een Klettersteig naar de top van de Birkkarspitze. De man in zijn eentje is al verder op, als één van de 2 jonge gasten vraagt of hij mee mag.

Ik neem de borstgordel en de zitgordel van Ora en we beklimmen de eeste steile meters. Ora springt omhoog en ik moet haar een beetje helpen door haar aan de lijn wat op te trekken. Dan volgt een gezekerd zigzag-pad en dan houden de zekerings-staaldraden op. Het is wat oppassen geblazen want er ligt een dunne sneeuwlaag op los puin.

Ivan heeft zoiets nog niet eerder gedaan en voelt zich plots onzeker. Naast ons is er de afgrond naar het dal, 1000 m. Ik geef hem een touw en we lopen opnieuw in cordee. Ik moet ook Ora zekeren. De man in zijn eentje is terug. Hij is tot de voortop geweest. Er was nog een klein stukje zekering met staaldraad. Van de voortop naar de eigenlijke top is het terug stappen. Maar er was weinig zicht, zodat hij maar terug gedraaid was.

Ivan voelt zich nog altijd onzeker, zelfs iets meer. Hij wil liefst ook terugdraaien. Hij zegt: 'Ik draai terug, maar ga jij maar verder naar de top.' Hij moet slechts een 15-tal m terug tot de zekeringen, maar hij durft de volgende afdaalpas niet zetten.

Eens dat in het kopje zit, is het natuurlijk moeilijk om het er terug uit te krijgen. Mijn aanmoedigingen helpen niet en ik moet hem terug aanbinden en naar beneden 'praten'. Ik besluit om dan maar ineens mee terug af te dalen. Er is toch niets te zien, de Birkkarspitze zit nog volledig in de mist. Ook denk ik dat het wel eens tijd zou kunnen kosten om af te dalen gezien op dit kleine stukje reeds veel tijd verloren is gegaan.

De jongen die vroeg om mee te gaan ging echter verder en heeft de top bereikt. Hij komt terug beneden als we in de bivakschachtel snel een stukje eten en drinken. Ondertussen is het 14:15 uur geworden en het is hoogste tijd om af te dalen.

We dalen af in cordee. Ora loopt los. De afdaling verloopt vrij vlot maar we overhaasten ons niet.

Als we al een uurtje aan het afdalen zijn trekt alles op en is de Birkkarspitze in volle zon te zien. Het wordt warm. Als we bijna uit de sneeuw zijn, nemen we nog een rustpauze en consumeren ook nog de rest van onze middaglunch, een koekje, een snicker en een stuk chocolade.

Daarna bereiken we terug het pad dat door de 'Schlauchkar' loopt, een pad met kleine steentjes dat zich van de grote kar (sneeuw- en/of stenenveld) onderscheidt doordat het wat platgetreden is, en aangeduid is met hier en daar een rode verfpunt. We bereiken veilig terug het Karwendelhaus en maken ons klaar om te gaan avondmalen. We hebben het verdiend.

Deze tocht staat als volgt beschreven: ' Schwierigkeit: hochalpiner Übergang NUR für Geübte Bergsteiger, Trittsicherheit, Schwindelfreiheit und gute Orientierung sind Voraussetzung'.

Toch onderschatten we de tocht, vooral in afstand, we doen het kalm aan, met veel rustpauzes en we zijn 13 uren onderweg. De tocht is heel mooi, maar zorgt soms voor verrassingen.

Door het Schlauchkar bereiken we de Brendelsteig, een smal pad naast diepe afgronden, dat zich door de rotsen omhoog slingert naar de noordgraat van de Ödkarspitze.

Langs de andere kant dalen we steil af (een gedeelte gezekerd) naar het Marxenkar. Een lange traversee met veel op en af leidt nog naar het Seekar waardoor we klimmen naar de Seekarscharte. Hier zien we eindelijk de Biwakschachtel die beneden in de Breitgrießkarscharte staat. Er is slechts plaats om 3 personen te laten liggen.

Na een pauze gaat het terug steil omhoog naar de Breitgrießkarspitze. Deze top wil ik graag 'meenemen'. Ora gaat mee. Op 25 minuten zijn we heen en terug. Heeft Ora toch wel een schoentje verloren, zeker! Terwijl Ora bij Ivan blijft, ga ik terug op zoek en voor ik het weet sta ik nogmaals op de top. Deze keer doe ik op en af op 14 minuten. Ik ken nu immers reeds de moeilijkere passages, die ik zonder Ora sneller kan passeren.

Na een zeer lange afdaling volgt er terug een klim. Ik denk dat het de laatste of de voorlaatste is, maar het op en neer klimmen blijft volgen. Er is zelfs nog een zeer vervelende klim bij die een honderdtal meter omhoog leidt door een steil puincouloir. Hier is het letterlijk oppassen dat je bij elke stap niet 2 stappen terug naar beneden schuift. Het is zeer moeizaam. Als je denkt dat je er uit bent, moet je nog een stuk klimmen om over een graat van de Larchetkarspitze te geraken om dan weer op een eindeloos lang traject te staren dat door de kom tussen 2 berggraten leidt. Uiteindelijk is er nog de klim naar de Hinteren Pleisengrat voordat de afdaling naar de Pleisenhütte kan aanvangen.

We bereiken de hut in het halfduister, maar we kunnen ons nog een Tiroler Gröstl laten smaken.

Op zaterdag staat nog de Pleisenspitze gepland. Ivan heeft gisteren zijn knie overbelast en wil in de hut wachten. We moeten immers nog een lange afdaling doen naar Scharnitz.

Naar de top is het een gemakkelijke wandeling over de Hinteren Pleisengrat. Het is een mooie afsluiter van deze vierdaagse tocht. Op de top maak ik gebruik van de zelfontspanner van mijn fototoestel om de inschrijving van mij en Ora in het 'Gipfelbuch' te vereeuwigen. Wat later komen er echter nog wandelaars die een foto nemen.

In de afdaling ontmoet ik zowaar nog een koppel dat ook steeds hun hond, een jachthond meeneemt in de bergen.

Een lange grindweg vormt de verbinding tussen de Pleisenhut en Scharnitz. Gelukkig zijn er veel aangelegde afkortingen die steiler, maar sneller zijn.

In Scharnitz regent het altijd denk ik, want zoals bij onze aankomst enkele dagen geleden, krijgen we ook nu weer een douche te verwerken .

Wie alles meer in detail wil beleven bekijkt de volledige fotoreeks (even geduld bij het opladen a.u.b.) van deze trektocht.

datum

etappe

foto nummers

juli 2008

van

tot

wo 23

vanuit Scharnitz naar het Karwendelhaus

001

037

do 24

Beklimming Birkkarspitze

038

109

vr 25

Overgang van het Karweldelhaus naar de Pleisenhütte

110

247

za 26

Beklimming van de Pleisenspitze
Afdaling van de Pleisenhütte naar Scharnitz

250
309

308
318

Ligging

In het grensgebied tussen Mittenwald in ZO Duitsland en Innsbruck in Oostenrijk.

Kaart

Freytag & Berndt WK 322, Wetterstein, Karwendel, Seefeld-Leutasch, Garmisch Partenkirchen 1:50000

Keerzijde kaart: Alpinistisch-touristische Informationen

Touren

Birkkarspitze 2749 m

Technisch unschwierig, objektiv gefährlich, sehr lang, Klettersteiggerief, eventueel kort touw.

Overgang Karwendelhaus 1765 m - Pleisenhütte 1757 m

Routeverloop: Karwendelhaus 1765 m > Brendelsteig > Marxenkar > Seekarl > Breitgrießkarspitze 2590m > Hinterkar > Bei der Kuchl > Vorderkarhöhle > Pleisenhütte 1757 m
Schwierigkeit: NUR für Geübte Bergsteiger; Trittsicherheit, Schwindelfreiheit und gute Orientierung sind Voraussetzung

Pleisenspitze 2569 m

Vanaf Pleisenhütte, 1757 m, wandelberg