Ora op Klettersteig

in de Fanes en Latemar Dolomieten

Jo De Smedt
Berglucht (home)

Woord vooraf

Juli 2007. Guido, Jo en Ora trekken naar de Dolomieten voor een trektocht met lichte Klettersteige (via ferrata). Het waren 8 stapdagen in uitstekend weer, zodat alle tochten met succes konden beëindigd worden. Op moeilijkere stukken Klettersteig, waar ik mijn handen toch niet vrij had, heeft Guido mijn fotocamera overgenomen. Hij maakte spectaculaire foto's van Ora op de beklimming van de Klettersteige.
Hieronder het geïllustreerd verhaal.

Wie echter alles meer in detail wil beleven vindt ook de uitgebreide fotoreeks (even geduld a.u.b. tijdens het opladen).

Er is ook een korte video waarin Ora blijkbaar niet moe wordt...

Deelnemers:

Guido

Ora

Jo

We zetten mijn auto op parking 1 tot morgen. De dame waaraan we het parkeergeld van 2 € / dag moeten betalen komt juist toe met haar wagen en met haar Leonberger 'Paccos'. Ora speelt even met Paccos en na een aangename babbel laat de dame ons slechts één dag betalen.

We rijden met de auto van Guido naar Brückele Hotel, waar we onze tocht beginnen. Er staat aangeduid: 4 ½ uur via Roßalmhut naar Seekofelhut. Ook al hebben we 1 ½ uur gerust, waarvan 1 uur in Roßalm, waar we lekkere en krachtige soep aten, toch doen we er slechts 5 uur over. Corsica heeft een goed trainingseffect gehad. Maar ook onze rugzak weegt nog niet half zo zwaar als toen.

Voorbij de Roßalmhut komen enige koeien kijken naar Ora. Voorzichtig loopt Ora er in een grote boog omheen. Daarna komen we op een soort karstreliëf.

De Seekofelhut zien we slechts helemaal op 't einde. Ze ligt beschut achter een heuvel. Men spreekt hier praktisch alleen Italiaans. Men is zeer vriendelijk voor Ora, er is geen bezwaar dat ze los loopt en de hutwaardin wil haar zelfs extra eten geven. Aan de hut begint het pad dat naar de Seekofel gaat.

Zaterdagmorgen betalen we 37€ voor het HP. Water en wijn werden geoffreerd, men had zo vriendschappelijk met Ora kunnen omgaan!

De beklimming van de Seekofel, 2810 m, is snel een feit.

Daarna dalen we af naar de Pragser Wildsee, 1492 m. Dit is één van de prachtige stukjes natuur en dus ook één van de toeristische attracties van de Dolomieten. Iedereen kan hier terecht: zonnekloppers, badgasten, wandelaars en bergbeklimmers.

Op onze parking eten we een kleine pizza voor 3 €. We rijden om de auto van Guido en dan via Toblach naar Pian de Loa. Dit is niet meer open voor het verkeer en we moeten op een grote parking aan de baan blijven. We zetten hier de auto van Guido. Een parkwachter waarschuwt dat als de hond los loopt er een boete moet betaald worden van 100 € omdat het hier een nationaal park is. Ik ben dus gewaarschuwd. In het nationaal park waar we eerst naartoe zullen gaan staat het echter niet aangegeven dat de hond moet aangelijnd zijn.

We rijden verder met mijn auto naar Pedraces en slapen in een albergo in St Leonardo voor 45€ HP.

Zondag 15 juli.

Om 0830 uur werken de 2 liften die ons naar het Hospiz Heiligkreuzkofel brengen. We kunnen dan sneller beginnen aan de Klettersteig naar de Heiligkreuzkofel, 2908 m.

Eerst komt de Klettersteig tot de Scharte. Er is een smal pad naast een afgrond, soms met een kabel verzekerd als het ook nog steil omhoog gaat. Dat is vooral in de tweede helft. Pas dan heeft Ora haar borstgordel aan, zodat ik haar hier en daar wat kan helpen als ze wat te hoog moet springen. Om haar poten wat te sparen bij het wrijven op de ruwe rotsen, help ik haar wat om sneller terug evenwicht te vinden op een horizontale steen.

Na de Scharte is het een gewoon pad naar de top. Onze rugzak laten we liggen. Op 35' tijd zijn we op de top. Na een rustpauze waarvan we op de top genieten, dalen we terug naar de Scharte op 25'.

Daarna gaat het richting Faneshut. Maar het zal nog lang zijn, met veel op en af.

Op maandag gaan we over Passo di Limo 2172 m en Große Fanesalpe 2104 m (op de terugweg lekkere Kaiserschmarren gegeten!) op de Friedensweg naar Monte del Vallon Bianco, 2688m. 2 ½ u.

De Friedensweg is geen Klettersteig zoals aangegeven staat, maar een mooi uitgebouwd en verzorgd pad tot boven. Soms is er wel een brug over een afgrond of als het pad te smal is. Ik had info gevraagd aan de hutwaardin en die had gesproken over een ladder. Ik zeg haar dat er geen ladder was en zelfs geen Klettersteig en dat ik dus te veel materiaal heb meegenomen voor Ora. 'Oh, maar dat verdient een extra dessert vanavond!'

Dinsdag stappen we nog eens via Passo di Limo naar de Große Fanesalpe, nu gaat het echter links in het Fanestal langs de Rio Fanes naar beneden, een zeer mooi dal.

Halfweg begint bij een afsluiting een ander natuurpark waar honden wel aangelijnd moeten zijn (zoals de parkwachter me reeds verwittigd had op de parking Pian de Loa) in tegenstelling tot het Park Südtirol.

Iets verder is er een eerste afslag naar een waterval. Je kan er achter en onderdoor naar de andere kant van de rivier. Daar gaat een Klettersteig omhoog. Die leidt boven over een brugje terug naar de weg. Via de kiezelweg kan je verder naar beneden.

Dan komt nog eens een paadje naar de volgende watervallen. Ook hier kan je onderdoor naar de andere kant van de rivier. Daar begint dan de Klettersteig 'Giovanni Barbara' die toegang geeft tot het pad dat naar Pian de Loa leidt. Het gaat steil naar beneden en ik moet Ora 4 meter laten zakken.

Eens op het pad gaat het terug steil omhoog naar een uitzichtspunt. Daarna naar Pian de Loa en naar de auto.

Woensdag 18 juli rijden we verder naar Obereggen. Een lift brengt ons naar Oberholz. Langs een ander wandelpad dan dat we zullen gebruiken voor het afdalen, trekken we naar Rifugio Torre di Pisa, 2671 m. Net vóór de hut, en iets lager, ligt er een topje: Cima Valbona, 2508 m, dat we eerst 'meenemen' om dan naar de hut te stappen.

Het is heel goed weer en er is een massa volk, voornamelijk kinderen die waarschijnlijk met een vakantie-organisatie naar hier zijn gekomen. Aan de hut zijn er nog mensen met 2 hondjes. Ora is bijlange nog niet moe en begint spontaan met één van hen te spelen.

Toen we de hut reserveerden per telefoon, zei de waard dat er geen kamer was, maar dat het niet erg was dat we een hond bij hadden. Het kwam wel in orde. We zien nu dat er maar één klein Lager is met 6 bedden. We zijn hier vanavond de enige gasten.

Donderdag 19 juli 2007, vertrek naar de Klettersteig Campanili del Latemar. Er zijn enkele moeilijke passages, vooral met Ora. In tegenstelling tot de Heiligkreuzkofel, van het type 'licht', is deze Klettersteig gekwoteerd als 'medium'. We merken dat aan de passages die zeer steil zijn, maar die ons slechts helemaal op het einde opwachten.

De Klettersteig volgt smalle banden op zeer steile wanden die dikwijls met gruis en grint voorzien zijn. Na een uur is er een spoor naar beneden door het gruis. Enkele mensen die ons hebben ingehaald denken dat daar het einde is en dalen af. Wij vervolgen onze weg. Na een tijdje wordt het echt moeilijk. Ik ga even kijken zonder Ora. Er is een diepe steile Scharte, waarin we moeten afdalen en aan de andere kant terug omhoog klauteren. Iets verder gaat het dan steil naar beneden naar het eindpunt waar een bivakhutje staat.

We besluiten om de tocht toch volledig te doen, omdat we er toch bijna zijn. Ora krijgt een borst- en zitgordel aan, zodat ik haar kan dragen op de loodrechte passages. De afdaling in de Scharte is zelfs een beetje overhangend. Vooral het begin is moeilijk, de wand is niet alleen licht overhangend, maar moet ook nog schuin omlaag getraverseerd worden tot de ijzeren sporten in de wand, die als ladder dienen. Om daar te geraken moet ik over de rand 1 meter afdalen. Ora slaat haar voorpoten rond mijn been, maar eigenlijk vermoeilijkt dat de situatie.

Aan de andere kant van de Scharte hetzelfde, maar nu omhoog. Hier zijn ijzeren stiften in de wand aangebracht. Aan de kabel kan men zich optrekken. Veel meer is er niet.

Er volgt nog een smalle richel van 10 cm breed. Dan komt de laatste afdaling die toch een 40 meter lang is. Ora vordert meter na meter. Telkens ik de musketon op haar rug vastneem, springt ze in de diepte. Ik moet haar telkens aanmanen, 'wacht', zodat ik mezelf ook schrap kan zetten. Als ze naar beneden springt hou ik haar telkens tegen, zodat haar gewrichten niet bij elke sprong zwaar belast zouden worden en ook om haar niet in de ijle diepte te laten verdwijnen. Nergens is ze bang of wordt ze zenuwachtig. Je ziet nergens haar staart tussen de poten. Na elke sprong wordt ze geprezen en zwiert ze haar staart van plezier. Alles is gebaseerd op een volledig wederzijds vertrouwen tussen Ora en mij. We zijn 100 % geconcentreerd met elkaar bezig.

We zetten ons in de bivakhut om wat uit de wind te zitten. Er zijn 9 bedden, telkens 3 boven elkaar aan 3 wanden. In de 4e wand is er een deur voorzien, die ook in twee verdeeld kan worden. Wij zetten het bovenste gedeelte open voor frisse lucht.

Tenslotte gaan we terug via het pad dat nu onder de graat en de torens loopt, door een steile gruishelling, afgewisseld met rotsen.

Eindelijk bereiken we de Gamstalscharte waar we afdalen naar de lift. Het is echter nog niet voorbij. Ook hier is het een wild, maar mooi landschap. Dit pad is niet voor niets 'het pad van sagen en legenden' genoemd.

Aan de lift ontmoeten we Brigitte en Noël met hun dochter, mensen uit Limburg die me herkennen door Ora, de witte herder. Zij hebben ons gesproken in de Rosengarten in 2004. (Zie 'Een uitzonderlijke Klettersteig met uitzonderlijke deelnemers'.) Zij verblijven in Obereggen in een pension. We maken van de gelegenheid gebruik: het pension is vol, maar we kunnen er schappelijk gaan eten en overnachten in een Frühstückpension ernaast. We reserveren meteen voor 2 nachten.

Vrijdag 20 juli 2007, onze laatste dag. Elke morgen wreef ik Ora's poten in met een product dat Martine, een Franse apothekeres die we in Corsica ontmoet hebben, me had opgestuurd. Het bleek tegen de ruwe rotsen bestand te zijn zodat ik Ora geen schoentjes moest aandoen.

Vandaag wordt het een korte maar ook moeilijke Klettersteig van de categorie 'medium': Sentiero Attilio Sieff, gelegen boven het dorp Ziano. Van deze Klettersteig zijn er alleen foto's genomen bij de afdaling.

top