home
Avonturen in de bergen
Met Ora in de bergen - Alpinisme - Ski
Hondenwandelingen
Chico - Hondenbond - Tongslepers - Ora'sVrienden
Wandelingen bac
GR50+
Pigep
Schepen

mail
Jo De Smedt

 

 

2005 03 12-13 Bivaktocht Lammersdorf - Vossenack

 

 

 

Dag 1

Vroeg uit bed (5u) om richting Ofivat te rijden. Normaal duurt dat ongeveer 2u15’, nu iets meer dan 3u. Ter hoogte van Luik was het al aan het sneeuwen en vanaf Verviers lag er al een dik pak. U kunt het zich al inbeelden, vanaf de Baraque was het meer schuiven dan rijden. Ongeveer een 300 m van de refuge ging het uit den bocht en zat ik vast in een dik pak sneeuw. Enkele toffe knullen, waaronder Gerrit, kwamen me depanneren. Met behulp van sneeuwkettingen zijn we toch nog veilig op tijd kunnen vertrekken te Lammersdorf. Rond 9u30 vertrokken we met 35 man/vrouw. Grijze lucht/sneeuw/bliksems, alles erop en eraan voorspellen een zware tocht in de ongeveer 30 cm dik liggende sneeuw. Maagdelijke sneeuwvelden en kabbelende riviertjes overdekt met ijs doen me denken aan kloven in het hooggebergte.

 

Tot 2x toe een hevige donderslag en wat er op volgt niets minder dan een pak sneeuwregen. Jo had ondertussen al wat problemen met zijn hond die niet meer te zien was wit op wit (perfecte camouflage), maar na ongeveer 15’ was zij dan toch terecht.

Wat sommigen onder ons ook al in de mot hadden, was dat dit geen onbekend terrein was, na de vele bivakken hebben we al wat gezien zenne.

Rond 1u werd er dan lunch genomen en met een beetje improvisatie zaten we toch achter de wind en droog. Wat mooi om te volgen was, zijn de sporen van herten, maar met Ora (hond van Jo) en ons lawaai was ons avondeten sneller weg dan sommigen het hadden gezien.

De eerste stevige klim was pas rond 14u30: het Schmiggelpfad, smokkelpad in onze taal. Het moest er van komen, Ora was foetsie en na 1/2u zoeken besloten we dan maar om verder te stappen onder begeleiding van iemand die het kaartlezen op zich wou nemen, wat toch moeilijker bleek in de sneeuw dan verwacht, want op het einde van de dag waren we onze oriëntatie kwijt. Na ongeveer een uur hadden we het juiste spoor weer gevonden en zodoende ook onze bivakplaats.

 

Na onze tentjes te hebben opgezet en na den après-ski zakten de vermoeide benen onder tafel om te genieten van het avondmaal, gereed gemaakt door onze keukenpieten die ons elk jaar in de watten leggen (mag gezegd worden!). Na het controleren van de GPS bleek dat we 28,4 km gedaan hadden met een gemiddeld tempo van 4,6 km/u en het laatste uur tegen 6,3 km/u (daar krijg je dorst van hé en onze Mark dronk er nog ene en het was zeker geen water). Jo had ondertussen ook al zijn hond terug en da was goe nieuws natuurlijk. Wat er nog tof was: Yolande was jarig en zo was Ora haar baasje kwijt want die was er als de kippen bij om haar te feliciteren. Spijtig(?), den drank was te snel op en rond 9u moesten we dan maar overschakelen op straffer spul (huzarenbloed).

 

Dag 2

 

Na een goede nachtrust kregen we spek & eieren op de muziek "Born to be wild" (ik verzonk toen ook eventjes in de gedachte dat dit leven is, en niet gelijk sommigen leven om te werken en zo ken ik er wel, "wie niet".

Traditiegetrouw ondergaat dag 2 een speech van de  organisatoren (en een waarschuwing voor volgend jaar om terug eens een primaire bivak te doen "en wij weten wat dat inhoudt" NIET VOOR SIESIES.

 

 

Het weer was beter dan gisteren en snel was het dan ook te warm geworden. Niets was minder zwaar dan we dachten (avontuur in puur natuur).

Onze gids gaf ons regelmatig een les gaf in cultuur.

Toen we langs een smal/steil pad moesten traverseren (Zwitsers pad) had Patrick pech. Zijn rugzak was zwemles aan het volgen in een riviertje en hij was er dan maar achter gesprongen (koud hé).

Daarna kwam er een steil lang stuk met de nodige rust en eten tot gevolg. Sommige honden dachten er anders over en aten dan maar iemands boterhammen voor haar neus op .

 

 

 

 

Tekst: Yves de Coen
Foto's: Jo De Smedt

 

volledige fotoreeks van Jo
De vermoeidheid was merkbaar in de groep toen bleek dat er sommigen in foetushouding lagen te slapen op hun rugzak in de sneeuw (en Jo zijn foto’s kunnen dat bewijzen).

Op een plaats met historische waarde (soort hutten) bleek het duidelijk: dit terrein ken ik (3de bivak terug). Rond 15u waren we eventjes aan het afwijken van onze route (misschien waren er te veel mensen die zich met het kaartlezen bemoeien en zo de gids in verwarring brachten). Geen nood jongens, we komen er wel en rond 17 u waren we dan ook terug in Lammersdorf. Dan past er nog een babbel en een drankje en zodoende was den bivak weeral geslaagd.

 

Met dank aan Jo en de keukenpieten.

 

Tot volgend jaar,
Den Yf

 

 

 

top

home