Zaterdagmorgen, afspraak om half tien ergens aan een schooltje in Obermaubach. Hopelijk geraakt iedereen er op tijd, want de routeplanner was niet altijd even correct. Neem de afslag rechts, terwijl we eigenlijk links moesten zijn. Gelukkig wint het gezonde verstand van de technologie.
Voor diegene die de tocht minder zwaar wilden, bestond er de mogelijkheid om het overtollige gewicht in Jo zijn auto te laden. Het was pas 10u15 toen Jo terug was van de bivakplaats en wij de eerste stappen konden zetten richting…we zullen wel zien. Hoewel er van dat zien niet veel van in huis kwam. De geplande, prachtige vergezichten bleven steken op een meter of twintig. Door de nevel en mist konden we enkel gissen hoe het er hier zou uitzien! Al gauw was het twaalf uur en dat betekent voor velen lunch! Nu al lunch!? We hadden amper 4km gestapt, en dat op anderhalf uur. Zou dit het begin zijn van een slentertocht?? Na een plekje gezocht te hebben onder de dennen, aten we onze lekkere boterhammetjes op. Voor sommigen bleef het bij één boterham, anderen haalden een volledige keuken uit en genoten met volle teugen. Het is maar hoe je het bekijkt. Na een korte pauze (was wel iets te koud en te nat om lang te keuvelen) zetten we onze tocht verder. Enkele stevige hellingen bezorgden ons af en toe een verhoogde hartslag, maar voor sommigen was dit toch iets te soft. Zeker na een lange tocht door één of ander dorpje, genaamd Nideggen. Leuke winkeltjes maar niet echt voor een doorwinterde trekker.
De uurtjes schoven langzaam voorbij toen we plots, rond een uur of vier onze bivakplaats in zicht hadden! Dit was toch al snel. Na aankomst bleek dat we slechts 15km hadden gestapt. Begon de Jo oud te worden?
Maar een bivaktocht is niet enkel hard zwoegen onderweg. Het begint pas ’s avonds, als we met z’n allen rond het kampvuur zitten. Eerst was er bier (24 blikjes), dan was er wijn (ik schat een fles of 8), toen bleef er enkel nog cola over…was er bewust weinig drank? Onze keukenpieten gaven weer een staaltje van hun kunnen: hierna volgt ons vier gangen menu:
Voorgerecht: zalm/heilbot en kipsalade op een toast met een aperitiefje, gevolgd door een lekkere, stevige groentesoep. Als hoofdgerecht stonden er frietjes met stoofvlees op het menu en om te eindigen een lekkere chocolademousse…mmm! We werden verwend hoor.
Ondertussen werden de voorbereidingen getroffen voor hét belangrijkste van de avond: het huzarenbloed! De lichten werden gedoofd, het vuur werd ontstoken en onze drank stond (na herhaaldelijk proberen) in lichterlaaie. Man wat heeft dat gesmaakt. Het was zo lekker dat er zelfs een tweede pot is klaargemaakt. Het feestje heeft nog geduurd tot half één. Reken hierbij een uur minder slapen en je kon al raden dat het vlug licht zou zijn.
Om acht uur waren de meesten al wakker. Na genoten te hebben van een lekker ontbijt konden we terug vol energie vertrekken. We moesten trouwens de calorieën van vorige avond nog zien kwijt te raken…Het vertrekken bleef uit, pas om tien uur, jawel weer tien uur, begonnen we er aan. We hadden al laten horen dat we vandaag toch wel een iets steviger tocht wilden. Wie vraagt die krijgt. Het tempo zat er goed in, met een paar voortrekkers vlogen we er stevig in. Eindelijk was het nog eens recht naar boven en recht naar beneden. Met het zonnetje erbij was dit een prachtige combinatie! De kilometers en de uren vlogen voorbij. Het werd weer stilaan tijd om te eten, maar dan moesten we wel uit het dorpje Bergstein te geraken. Blijkbaar is het niet zo gemakkelijk in bewoonde wereld te wandelen. Er staan teveel straten op het plannetje en dan kan het wel al eens moeilijker worden! Geen nood, op goed gevoel waren we op onze lunchplaats aangekomen. Jo had dit zeer goed uitgekiend. Op een helling, beschut tegen de wind en in de zon konden we genieten van onze maaltijd!
We vervolgden onze tocht over de glooiende landschappen van het Eiffelgebergte. Glooiend? Het was soms wel stevige kost. Er was zelfs een kleine wedstrijd, wie het eerste boven kwam was de winnaar. De prijs…EER! Onze jongsten van den hoop, de Sam, stormde naar boven. Geen mens die daar tegen op kon!
Boven aangekomen werd het stilaan tijd om naar de auto’s terug te keren. Een aantal mensen moesten het toneel vroegtijdig verlaten. De rest zat even later op een terrasje ergens in Obermaubach, nagenietend van het geslaagde weekend…
Het was weer een leuke bivaktocht! Spijtig dat er sommigen bestek moesten geven wegens ziekte, waaronder den Yves die steeds voor het verslag zorgt!
Tot volgend jaar!!
Tom