Ora op de GR20 in Corsica

Jo De Smedt
Berglucht (home)

Woord vooraf

Juni 2007. Met zijn vijf (Guido, Jan, Louis, Jo en Ora) beginnen we aan de GR20 vanaf Calenzana in het noorden van Corsica. De eerste dagen zijn zwaar door 3 factoren: het is verschrikkelijk warm, we hebben rugzakken van 21 kg en we zijn nog niet ingelopen. Daarom verloopt de tweede helft van de tocht al heel wat vlotter. De GR20 staat bekend als de moeilijkste onder de GR's en loopt over de centrale bergkam dwars door Corsica.

Hieronder mijn geïllustreerd verhaal, het geeft eerder een sfeerbeeld met onze belevenissen en soms een korte beschrijving. Een technische en/of uitgebreide beschrijving van de GR20 kan je op diverse sites van internet lezen.

Klik op een foto om hem te vergroten.

De volledige fotoreeks is uitgebreid, je kan de tocht in alle details volgen van uur tot uur. Beelden spreken meer voor zichzelf. Zo bekom je van de GR20 een totaal beeld (hoop ik toch) dat een aanvulling kan zijn op het geïllustreerd verhaal. Het is verdeeld in 2 reeksen.

foto's GR20 Noord deel 1: tot en met de beklimming van de Monte Cinto
foto's GR20 Noord deel 2 + Zuid: na de Monte Cinto

Onderaan vind je een overzicht van het uitgevoerde programma per datum en met vermelding van de nummers van de foto's. (Elke foto is benoemd met een datum en een doorlopend nummer, zodat je ook elke etappe afzonderlijk kan volgen.)

Deelnemers aan de GR20

Guido	Jan	Louis	Jo	Ora

Vrienden die we frequent ontmoeten omdat ze hetzelfde traject afleggen

Karin	Rebecca	Roger	Martine	Wim	Filip	Ludwig	Ivan

Het noordelijk gedeelte van de GR20

Op dinsdag 12 juni 2007 vertrekken Louis Vromans en ikzelf, Jo De Smedt , met Ora The Lovely White Shepherd, mijn Zwitserse Witte Herder, rond 6 uur 's morgens. We schieten goed op, hebben nergens files en we besluiten om rond 18.30 uur halt te houden in Aix-en-Provence na 1075km. We zitten vlak bij Nice, 150 km, maar hebben morgen de hele dag voor een verkenning. We zijn afgesproken met Guido Claesen en Jan Wauters, die morgen met het vliegtuig naar Nice komen. We zetten ergens onze tent.

Woensdag 13 juni 2007. In Nice gaan we al direct kijken waar we morgen moeten inschepen. De auto parkeren lijkt een dure zaak. In Toulon zou dat vanaf 2 weken 25 €, de prijs voor een maand, kosten. Hier in Nice rekent men echter 54 € voor de eerste week en dan 5,30€/dag extra, d.i. 118 € of bijna vijf maal meer. Een garage doet een 'aanbieding' voor 87 € in totaal.

's Middags gaan we eten in het rustige park boven op de Mt Alban. De straat die er naartoe leidt geeft boven een prachtig uitzicht over Nice en de haven. Tijdens onze picknick maken we kennis met een familie die voor het werk zowat overal rondtrekt en nu al een paar jaar in Nice woont. Zij raden ons een parking aan aan de Faculté des Sciences, de enige gratis parking in Nice. Ora, je kennelnaam is 'The Lovely White Shepherd' en je bent 'lovely', want door jou kregen we vlot dit kostbaar contact! Dergelijke dingen zullen we nog dikwijls ondervinden.

Om 18.00 uur zijn we afgesproken met Guido en Louis. We verkennen nog eens de haven, gaan er avondmalen en lopen nog eens door de stad die volledig open ligt om er een tram-netwerk te bouwen.

Donderdag 14 juni 2007 om 8.30 uur vertrekt de boot naar Corsica. We zijn al op van 05.45 uur. We hebben comfortabel geslapen in de auto. Het is zeer warm. Snel besluit ik toch mijn lichte zomerslaapzak mee te nemen i.p.v. mijn donsslaapzak. Dit bleek geen slechte beslissing: als het 's nachts in de bergen van Corsica te koud is, kan men nog altijd een pull aantrekken, doch dat bleek slechts één of twee nachten nodig te zijn.

Met de bus van 7 uur rijden we naar het centrum. Prompt vraagt de buschauffeur om Ora een muilband aan te doen.

"OK, ik zal het doen". Ik ga naar het midden van de bus en begin direct in mijn rugzak te 'zoeken' naar een muilband die ik niet bij heb. De chauffeur houdt me in de gaten in zijn achteruitkijkspiegel. Iets verder begrijp ik waarom plots deze vraag kwam. Op een bepaalde halte is er 'grote controle' van de tickets. 8 controleurs wachten de bus op. 4 komen op de bus controleren, 4 anderen kijken de biljetten na van de reizigers die afstappen. Eén controleur vraagt me om Ora een muilband aan te doen. Ik zeg: "Ik ga dat doen…" Ik leid hem af door mijn ticket te geven. Louis geeft ook zijn ticket. Maar het is nog niet afgestempeld. Louis steekt zijn kaart verkeerd in het afstempelapparaat. De controleur helpt hem. Ora heeft nog steeds geen muilband aan. Ondertussen is het tijd om verder te rijden. De controleur zegt "OK" en stapt af. Oef, alles kwam tot een goed einde. Ik mag stoppen met 'zoeken' in de rugzak.

De boot brengt ons naar Calvi. Hier moeten we de bus nemen naar Calenzana. In een bureau moet je een busticket kopen.

Vijf minuten voor het vertrek vraagt Jan me of ik een ticket voor Ora heb. Oei, was dat nodig? Ik zal gauw eens gaan vragen wat ik voor Ora moet betalen. Eigenlijk is dergelijke vraag gevaarlijk. Alles mag… tot wanneer je naar reglementen vraagt. Dan worden die letterlijk en strict toegepast.

"Heb je een hond? Die kan niet mee. Dat is verboden." Daar sta ik.

Ik zeg "Ik kwam maar vragen hoeveel het zou kosten en of ik een ticket nodig heb voor mijn hond."

Antwoord: "Nee, je hebt geen ticket nodig, maar het is verboden." Ik vind dat in deze uitleg een dubbele betekenis te vinden is. Geen ticket nodig hebben suggereert me dat de hond gratis mee mag, maar is eigenlijk in tegenspraak met het feit dat hij niet mee mag.

Enfin, na wat discussie komt de klassieke vraag: "Is het een grote hond?" Nu vind ik persoonlijk dat dat er niet toe doet. Ofwel mag een hond mee, ofwel niet, maar de grootte van de hond lijkt me geen belangrijk argument. Maar het brengt wel een wending in het gesprek… "Wel eigenlijk is het geen kleine hond, maar ook geen grote. Ik noem haar altijd 'mijn lief klein hondje', want het is zo 'n lief troetelding…"

"Laat me eens zien. Waar is de hond?"

Ora ligt op de grond bij mijn 3 metgezellen. Die zitten iets te drinken aan een tafeltje. Op dat moment gaat Ora toch wel recht staan zeker!

"Maar dat is een grote hond!"

"Maar allee, dat valt toch nogal mee? Die is eigenlijk toch niet al te groot…"

Plots komt de bus aangereden. Ik had al lang begrepen dat je niet moet betalen voor de hond, maar dat je ook niet mag vragen of de hond wel mee zou mogen. Reglementen moeten toegepast worden als je er aan herinnert.

Ik vraag Louis even op mijn bagage te letten en ga Ora voorstellen aan de chauffeur. Die houdt van honden en ik denk "ik ben gered". De bus wordt vol gestopt met bagage, de mensen worden geteld en ik moet naar een 2e bus. Oei, daar begint het probleem opnieuw. Doch gelukkig heeft ook deze chauffeur geen bezwaar om Ora mee te nemen. Deze mensen houden van de praktijk en rijden met hun bus. Op het bureau kent men zijn reglementen…

In Calenzana zet ik mijn tentje recht in een onaangename hitte. Guido, Jan en Louis slapen in de gîte. Dat zal voor het grootste deel het scenario worden op de GR20. Ik heb mijn tentje meegebracht omdat ik vooraf telefonisch al wist dat honden niet toegelaten zijn in de gîte. Ook in de refuges niet. Alleen in de gîte van Ascu Stagnu mag Ora binnen. De waardin heeft zelfs een prachtige hond en houdt van honden in het algemeen. De gîte kost 14 € per persoon. Met de tent kost het 4 € per tent en 5 € per persoon. Voor mij wordt het dus 9 €. Voor de volgende nachten is het meestal slechts 4 € per nacht.

Calenzana is een klein dorpje, maar heeft toch een aantal restaurantjes om de GR-trekkers op te vangen. En het smaakt nog lekker ook.

Vrijdag 15 juni 2007, onze eerste stapdag, 6.30 uur vertrek. We zorgen zelf voor ontbijt. Dat is het beste, ook voor de volgende dagen in de refuges.

We vertrekken vroeg en toch zullen we pas aankomen om 16.15 uur aan de Piobbu hut. Vandaag is het niet al te warm in tegenstelling tot gisteren in Calvi en Calenzana, op het einde van de dag hebben we zelfs 5 minuten regen. Halfweg is het wat bewolkt en de wolken komen op.

Het pad gaat veel op en af. Het wordt een zware dag met een zware rugzak. Naast mijn eigen materiaal heb ik nog voeding voor Ora bij voor 16 dagen, dit is een kleine 7 kg. Mijn rugzak weegt 23 kg. Gelukkig nemen Louis en Guido elk een kg voeding voor de eerstvolgende dagen over.

Regelmatig krijgen we mooie vergezichten, afgewisseld met mistige bossen die voor feeërieke beelden zorgen. Het ruwe terrein is reeds een voorsmaakje van wat nog komen moet.

Zaterdag , onze 2e stapdag vertrekken we nog een kwartier vroeger, om 06.15 uur. Ik sta echter al op om 4.30 uur, want ik moet me klaar maken, de tent afbreken en ook Ora nog eten en drinken geven. Ik reken toch steeds op 3 kwartier. Om 05.15 ga ik eten in de hut, samen met mijn 3 metgezellen. Met al dat volk is het een echt rommelige bedoening. Om 06.15 uur vertrekken we.

Het is wat frisser en de eerste uren gaan vlotter. Vandaag is het blokken-klimwerk. Grote blokken doen denken aan reusachtige morenen. Steenmannetjes en steenmannen moeten helpen de weg te vinden die overigens goed is aangeduid met de wit-rode verfstrepen.

Soms moet je ook over reusachtige platen klimmen of traverseren. Als die nat zouden zijn…

Halfweg krijgen we zowaar zicht op de zee! We worden overdonderd door prachtige vergezichten. En het is plezant stappen, geen gewoon pad maar een geaccidenteerd terrein met licht klimwerk, naast diepe afgronden, niet moeilijk, maar ook niet goed voor wie hoogtevrees heeft.

Een lange afdaling op blokken brengt ons naar de Carozzu hut. Ook hier is er avondeten, maar het stelt niet veel voor. Het is een soort spaghetti die 'knapperig', maar niet gaar gekookt is. We hebben meteen de slechtste avondmaaltijd van de GR20 achter de rug.

's Avonds komt er nog een helicopter op bezoek op het pleintje achter de hut. Dit veroorzaakt een hevige wind en mijn tent die maar met enkele pinnen vast staat, slechts half ingeslagen in de stenige bodem, waait omver. Gelukkig ligt al mijn gerief binnenin, dit zorgt voor belasting, zoniet had ik mijn tent elders kunnen gaan zoeken. Karen houdt haar tent tegen zodat ze blijft staan. De steentjes waaien in het rond. Ik houd Ora voor me, zodat ze geen steentjes in de ogen krijgt. Zo dicht bij mij heeft ze geen schrik van het overdonderend lawaai en de stenige wind.

Zondag is het reeds de 3e stapdag. Toch voelt het aan alsof we hier reeds lang thuis zijn.

	Al direct begint het met een mooie hangbrug, de 'passerelle de Spasimata'. Daarna een sportieve stijging over platen.

Hier en daar moet ik Ora al eens helpen.

Een steile afdaling brengt ons naar Ascu Stagnu, een klein bergdorpje en skioord, waar we in de refuge verblijven. Ora mag binnen, 'vanzelfsprekend'… Er is een Corsicaanse hond 'Parisse'. De waardin is zeer vriendschappelijk voor honden. Ik moet dus deze avond geen tent rechtzetten. In de refuge is er een grote ruimte waar je kan eten en zelf koken. We maken echter gebruik van de mogelijkheid te gaan eten in de gîte aan de overkant van de straat. De prijzen voor overnachting lopen hier wel de pan uit, maar het eten is goed. Ora blijft ondertussen op de kamer.

Maandag 18 juni 2007 , stapdag 4. Vandaag komen we nog sneeuw tegen! Een aantal grote sneeuwplekken is blijven liggen op een schaduwplek. Ora, zoals iedere hond trouwens, is in haar nopjes. Wild enthoesiast springt ze in het rond op de sneeuw.

Vandaag moeten we ook de Cirque de la Solitude overwinnen die wordt beschreven als de moeilijkste passage van de hele GR20. Ik heb alles goed overwogen wat ik zou meenemen om mezelf en Ora te zekeren. Een volledige Klettersteig-set is een gewicht dat je daarna op de ganse GR20 verder mag meeslepen. De GR20 is en blijft echter een GR, en dus bedoeld voor wandelaars. Wie alpiene ervaring heeft of wie gewoon is om Klettersteige (via ferrata) te doen in de Dolomieten, zou geen problemen mogen hebben.

Voor Ora had ik gekozen enkel haar borstgordel mee te nemen. En dit was een juiste inschatting. Bij moeilijke passages is echter een zitgordel eveneens noodzakelijk, vooral als je de hond moet dragen. In dat geval is alleen een borstgordel onveilig omdat ze er uit kan vallen als je ze daarmee wil optillen. Hier in Corsica is het een grensgeval. Is je hond dit niet gewoon dan zou ik eerder borst- en zitgordel aanraden.

Voor mezelf en om Ora te kunnen vastmaken aan mezelf, zodat we 'in cordee' kunnen gaan, heb ik een sling voorzien als een soort ceintuur, af te sluiten met een musketon. Naast de lijn van Ora neem ik ook nog een hulptouw mee van 4 m.

Als we aan de Cirque de la Solitude toekomen krijgen we een prachtig uitzicht op de vallei. Eigenlijk had ik me het schouwspel grootser voorgesteld. Je moet 200 m naar beneden en langs de andere kant weer omhoog. Het is wel heel steil en de rots is niet al te ruw, het zijn eerder afgeronde platen. Er zijn voldoende kettingen aanwezig om je te beveiligen of je aan vast te houden. Als er wat volk toestroomt kan het wel voor opstopping zorgen omdat iedereen de kettingen wil benutten.

Ora moet telkens wachten tot ik 1,5 m ben afgedaald en springt dan, zoals ze het gewoon is, naar beneden in de diepte. Ik houd haar vast met een musketon aan haar borstgordel, zodat ze niet verder in de diepte verdwijnt, want veel plaats om neer te komen is er niet. En ook houd ik haar tegen om haar poten en gewrichten een beetje te sparen, want een hele dag springen is nu ook niet om alle dagen te doen. In het geheel gezien was het traject echter niet overdreven moeilijk.

	Veel mensen zijn bekommerd hoe het gaat aflopen. Reeds gisteren kreeg ik veel vragen daaromtrent. Ook vandaag kijkt men toe en vraagt men of het gaat. Wie van de andere kant komt waarschuwt en zegt: "ge gaat lachen", of "ge gaat u amuseren". Ze denken dat het te moeillijk zal zijn en dat het niet zal gaan. Zij zien Ora voor het eerst en weten dus niet dat ze al een paar dagen onderweg op de rotsen is. Enkel de mensen die mee optrekken in dezelfde richting beginnen er vertrouwen in te krijgen. Toch is het onwaarschijnlijk hoe sommige mensen kunnen overdrijven. Is het om zichzelf te overtuigen van de grootsheid van hun daden die ze gepleegd hebben of is het om ons de schrik van ons leven op de hals te jagen? Nog een uurtje voor we aan de Cirque komen is er een Fransman die beweert dat de Cirque onmogelijk kan overschreden worden met een hond. Er zijn namelijk een 'heleboel' ladders! Ik vraag hem hoeveel dan wel. Dat weet hij niet juist. Ik vraag hoeveel meter lengte. Daar geeft hij een ontwijkend antwoord op in de aard van 'dat kan ik niet juist zeggen'. Wat bezielt zo iemand? Uiteindelijk is er maar één ladder van slechts 3 meter!! Als we daar dan uiteindelijk arriveren zien we dat het een loodrecht muurtje is, met weliswaar enkele rotsuitsteeksels. Snel neem ik het hulptouwtje en verbind het met de lijn van Ora. Dan klim ik op de ladder en ik moet uitdrukkelijk Ora bevel geven om niet direct na te komen. Ik roep Ora en ze springt tegen de wand omhoog. Ze maakt gebruik van de uitsteeksels zodat ik ze niet al te veel moet omhoog trekken. Louis staat beneden en steekt onderaan bij het vertrek een handje toe. Boven de ladder komen er nog een heel deel gladde platen, soms tot 45° à 50° die je op wrijving moet nemen. Gelukkig zijn er kleine richeltjes of uitsteekseltjes om je voeten op te plaatsen. Een flinke afdaling brengt ons naar de Tighettu hut. Deze eenvoudige hut heeft toch zijn scharme en de waard weet er ook de ambiance in te houden en zorgt zelfs voor een dansshow op tafel…

Dinsdag 19 juni 2007 . We beklimmen de hoogste berg van Corsica: de Monte Cinto, 2705 m. Guido en Jan blijven in de Tighettu hut voor een dagje rust. Louis en ik willen naar de top. Roger sluit zich bij ons aan.

Normaal duurt de tocht 4 uur omhoog en 4 uur omlaag. Met inbegrepen een ruime pauze op de top doen we er echter de helft langer over, dus 12uur. Voor een deel komt dat door de warmte en voor een deel doordat mijn knie nog niet helemaal hersteld is van een overbelasting na 10 dagen bultenpistes te skiën in april. We rekenen trouwens al alle dagen met factor 1,5. De tweede helft van onze trekking is het minder warm, en waait er zelfs een hevige stormwind. Die normalere 'bergtemperaturen' brengen ons dan ook binnen de topo-tijden.

De huttenwaard toont ons het eerste doel: de col tussen de 2 mamelons, 2 bulten op de graat. Daar zou men dan de Monte Cinto kunnen zien. Wat we op dat moment nog niet weten is dat het niet de top is die men ziet maar een van de 'gendarmen' op de graat naar de top. Als we daar toekomen moeten we eerst wat zoeken naar een afklimmogelijkheid richting lac Cinto. We vinden een plaats waar we 20 meter kunnen afklimmen om dan horizontaal in de flank naar de graat van de Monte Cinto te traverseren.

We doen een lang stuk omhoog en dan begint het klimwerk. Als we denken dat we naar de top klimmen moeten we eerst naar beneden en dan staat er een wegwijzer naar de voortop! Eerst nog iets afdalen en dan terug omhoog. In die hitte is dit niet aanmoedigend, vooral als je denkt dat je de top ziet waar je naartoe klimt. Daarna terug omlaag, maar de top zie je nog niet. Er staan overal rode bollen getekend maar ze zijn wat verwarrend. We klimmen even in een verkeerde richting en merken dan dat er in de juiste richting meer bollen getekend zijn. Uiteindelijk, na nog eens een afdaling, kunnen we naar de top klimmen. Er is klimwerk bij van graad I en II. Ora is ook moe. Het klimmen is hetzelfde of moeilijker dan Cirque de la Solitude, maar hier zijn er geen kettingen.

De beklimming valt dus zwaarder uit als eerst gedacht. Ook doordat we op de col tussen de mamelons reeds dachten de top te zien. Er is dan een lichte ontgoocheling als je telkens eerst weer naar beneden moet, wat de tijd weer langer maakt dan dat je inschat.

We halen de top. Prachtig uitzicht! We zien zelfs Asco Stagnu liggen, het skidorp waar we gisteren logeerden. Ook boven op de top is het nog warm. We nemen een welverdiende pauze. Roger daalt direct terug af. Hij wil snel naar beneden om nog een volgend traject af te leggen. Om mijn knie te sparen daal ik voorzichtiger af. De wandelstokken doen daarbij uitstekend dienst.

Normaal drink ik niet veel, maar vandaag, door de beschreven tijdsindeling, is alle water op. Op de top krijgt Ora van een ander koppel nog wat water toegediend. Ik krijg ook wat van Louis. Pas als we halfweg op de helling naar de hut zijn, is er terug water. Een snel stromende beek eist echter zijn tol en de zonnebril van Louis is meteen verdwenen. Maar we bereiken veilig terug de Tighettu hut.

-----------------------

Voor wie tegelijk ook de volledige fotoreeks volgt:

Hier eindigt deel 1 van de volledige fotoreeks: foto's GR20 Noord deel 1

Deel 2 van de volledige fotoreeks: foto's GR20 Noord deel 2 + Zuid

-----------------------

			Woensdag 20 juni 2007 . Terwijl ik ga ontbijten in de hut bewaakt Ora mijn rugzak. Zoals steeds onaangelijnd! Ze heeft enkel haar halsband.
We vertrekken iets later. 't Is reeds 7 uur. Na een goed half uur bereiken we refuge du Vallon. Er staat te lezen dat er eten en ontbijt voorzien wordt met een gratis bivak. Het ontbijt dat we telkens zelf klaar maken blijkt niet te volstaan om onze appetijt tegen te houden. Het is te uitnodigend en we nemen eieren met jambon en brood voor slechts 6€.

Sinds gisterenmiddag heb ik voor alle veiligheid Ora terug schoentjes aangetrokken. De rotsen werden te ruw. Ze heeft het al goed uitgehouden, maar haar zooltjes beginnen toch wat te verslijten. En iets verder kan je zien aan de schoentjes dat het nodig is…

Plots begint Louis te lopen. Iets verder ontmoeten we hem terug. Hij was dringend aan verfrissing toe. En hij niet alleen. Er wordt een ruime pauze gehouden aan het verfrissende water. Onderweg komen we nog voorbij de Mori hut waar we ook nog een broodje saucisse consumeren. 't Kan precies niet op vandaag met al die restaurants onderweg. :-)

Als we in Castello di Verghju aankomen is het echter minder lachen geblazen. Alles is vol. De gîte lijkt wel een groot hotel, maar er is niets meer beschikbaar. Guido heeft voor alle veiligheid een bivakzak met een overdekkend zeil meegenomen. Louis komt bij mij in de tent slapen. Enkel Jan heeft geen tent, noch slaapzak. Ik vraag of er geen matrassen over zijn voor in noodgevallen en of Jan niet in de gang of ergens kan slapen. Uiteindelijk kan Jan binnen 'onder de trap' slapen en als het er op aan komt heeft hij nog de beste plaats van ons allen in een grote kamer. Het blijkt dat er zelfs nog een hele hoop matrassen over zijn.

Donderdag 21 juni 2007, 7e stapdag. Het landschap is vandaag zachter, is lager gelegen en doet me soms denken aan Oostenrijk, soms aan onze Ardennen. Onderweg komen we karavanen paarden en muilezels tegen, begeleid door een meute honden. Ze worden al van ver aangekondigd door heel veel lawaai. De paarden worden bereden door 'cowboys' in de stijl van het Wilde Westen. Wie wil kan zijn bagage meegeven, maar het is verschrikkelijk duur.

Halfweg wordt het een beetje regenachtig. Spijtig, want we passeren juist een groot meer, Lac de Ninu, met veel grasvlakten er om heen. We gaan dus maar verder. Enkele paarden en hun eigenaars staan aan het meer te wachten, blijkbaar op klanten. Zij doen hier dagelijks trajecten. Een half uur voor de Manganu hut komen we voorbij een ranch, waar je ook je tent kan neerzetten. Vanavond brengen ze trouwens nog een bezoek aan onze hut.

Als we arriveren aan de Refuge Manganu is er weer geen plaats. Vanaf hier zullen we dat nog dikwijls ondervinden. Gelukkig verhuurt men hier en in de volgende hutten tenten met matrassen. Guido, Louis en Jan slapen comfortabel in een gehuurde tent. Met Ora slaap ik zoals gewoonlijk in ons trekkerstentje.
Terwijl we eten of als we rondlopen blijft Ora los aan de tent liggen. Het gebied rond de tent is haar terrein geworden. Als het 's avonds wat afkoelt en de tent niet meer zo heet is gaat ze gewoon vooraan in de tent liggen.   Ondertussen is Ora een bekende figuur geworden. In alle hutten kennen de trekkers Ora of 'de witte hond'. Iedereen vraagt er naar, hoe het is, of alles vlot verloopt. "Waarvoor dienen die rode schoentjes?" "Kan ze overal mee?" "Zijn er geen problemen?"

We ontmoeten Ludwig en Ivan, onze Vlaamse vrienden die de tocht op hetzelfde moment maken van zuid naar noord. Het is een aangenaam weerzien. We eten samen en drinken er een op en wisselen onze ervaringen uit. Zij hebben hun eigen tentje bij. Veel keuze voor het avondeten is er niet, maar het smaakt. We kiezen eieren met een klein stuk brood. Om te ravitailleren kopen we een grote sandwich voor 2 €. Ze kennen hun prijzen wel, want gisteren in Verghju kochten we een baguette die tweemaal zo groot is voor slechts 1 €. Het brood is hier dus 4x zo duur.

Vrijdag 22 juni 2007 . Ik sta op om 04.45 u en ga met de anderen eten om 5.00 u. We zijn op pad van 06.10 u tot 14.00 u. Er is weer wat klimwerk, wat nog eens voor de afwisseling zorgt. Er zijn enkele plaatsen bij waar je toch moet oppassen. Ora kan hier weer best haar gordel gebruiken. Er zijn ook mooie zichten, met o.a. 2 grote meren in de diepte.

In Petra Piana is er gras, eens goed om zacht te liggen in de tent. Er is een hond van de refuge en hij wil spelen met Ora, maar ze lopen tussen de tenten. Na 2 minuten zeg ik stop. De refugehond luistert! 't Is een lieve hond, maar ik heb liever dat het nu wat rustiger is, Ora ook. Zij wil ook wat uitrusten van de vermoeiende dagen die reeds voorbij zijn. Ook de rotsen die ze moest trotseren waren niet van de poes als je zo haar schoentjes bekijkt.

Het is een kleine refuge met vooraan de dortoir en daarachter een kleine living-keuken. Er zijn ook een paar bijgebouwtjes. Maar de ligging is formidabel!

Zaterdag 23 juni 2007 . Van Petra Piana trekken we naar Onda. Er zijn 2 mogelijkheden. Via de vallei willen we niet. We kiezen het iets avontuurlijker over de route 'par les crêtes', over de bergkam. Er komt toch weer wat klimwerk bij kijken, soms tot moeilijkheidsgraad II. Soms is het ook wat frisser, als er een windje blaast over de kam.

In Onda is er een mooie camping op gras (soms met natte plekken). Er is ook een refuge die een 100-tal meter hoger staat. Men zou beter van een bivakhut spreken, want er is alleen slaapgelegenheid en een mogelijkheid tot primitief koken. Een maaltijd kan wel verkregen worden in het gebouw aan de camping. Jan, Guido en Louis huren weer een tent. Ik slaap met Ora in mijn eigen tent. De gezellige camping van Onda geraakt stilaan vol… De varkens, paarden en geiten moeten wel buiten de omheining blijven. In de namiddag ga ik ook eens een middagdutje doen, terwijl het mogelijk is. Zoals gisteren is er ook reeds veel wind zodat mijn lange broek en pull goed te verdragen zijn. Toch is het in de namiddag nog warm. De wind is echter een voorbode voor de volgende dagen!

Zondag 24 juni 2007 . Van Onda gaat het naar Vizzavona, het eindpunt van het noordelijk gedeelte van de GR20. Op een rots zien we een gedenkplaat met volgende tekst: 'Hier is alpinist Jean Pierre Etienne met zijn hond Lola verdwenen tijdens een trektocht met ski's op de GR20 in april 2003, hoogte 2141m.' Blijkbaar ben ik dan toch niet de enige die zijn hond meeneemt op de GR20…

Het is trouwens vandaag dat we een eerste hond tegenkomen en het is reeds stapdag 10. Waarschijnlijk doet men een dagtocht vanuit Vizzavona.

De GR20 heeft toch een eigen karakter en ook nu tot op het laatste moment van het noordelijke gedeelte van de GR20 blijven we dit beleven: het pad zelf, de omgeving, het uitzicht of de vergezichten. De omgeving verandert voortdurend van uur tot uur. Je kan dit het best volgen op de volledige fotoreeks.

Onderweg ontmoeten we 2 Vlamingen waarvan er één uit mijn eigen gemeente Zwijndrecht: Wim Ysewyn. Hij bleek mijn naam te kennen. Zijn metgezel Filip woont in Antwerpen.

Vandaag hebben we veel gepauzeerd, niet alleen aan de beek, maar ook aan de cascades des Anglais, het plaatselijk toerisme-evenement, met ook een klein snack-restaurantje. Er zijn prachtige watervallen. Er zijn ook een aantal waterplassen in de rotsen, die voor een soort strand zorgen.

Het is niet al te warm en dit geeft een gevoel in een bergnatuur te vertoeven. Het laatste stuk van de tocht doet eerder denken aan de Ardennen.

We eten nog iets aan het snack-restaurantje en hebben dan nog een uurtje nodig om Vizzavona te bereiken. Hier trekken we naar het Hotel de la Gare waar Ora spijtig genoeg niet binnen mag logeren. Een echte camping is er niet, men moet op een soort bivakplaats zijn tent optrekken, een 300 m verder. Doch nu komt weer het voordeel van Ora bij zich te hebben. Zij heeft weer het hart van de waardin veroverd. Zij mag in de achtertuin logeren en ik mag er mijn tent gratis opzetten. Ik zit er bijna nog beter dan mijn 3 kompanen die binnen op een kamer slapen. Ik zit privé en met heel veel ruimte buiten.

We nemen half pension. De waard is zeer vriendelijk en ook sociaal. Hij komt na de maaltijd tracteren met een myrthe, een drankje uit de streek, dat blijkbaar straffer is dan dat het proeft. Na een tweede moet ik niet veel denkwerk meer proberen te presteren en in de tent duurt het ook niet lang om in slaap te vallen…

Het zuidelijk gedeelte van de GR20

Maandag 25 juni 2007 . De eerste dagtocht van het zuidelijk gedeelte van de GR20 loopt van Vizzavona naar de Bergeries de Capanella. Ook in de bewegwijzering wordt het duidelijk gemaakt dat men nu op de GR20 sud zit.

Deze tocht wordt een boswandeling zoals in de Ardennen. Hier en daar zijn er beekjes met watervalletjes.

Morgen wil Martine als extra de Monte Renoso beklimmen. Louis en ik willen mee. Tot de Prati hut zou het dan wel 10 uur stappen zijn. 's Avonds ziet Wim dat Ora wat mankt. Dinsdagmorgen ziet hij het weer. Martine heeft het ook gezien. Ik ga dus niet mee naar de Monte Renoso, Ora zal het zo al zwaar genoeg hebben. Achteraf blijkt het niets ernstig te zijn, waarschijnlijk alleen wat stijf van de vorige dagen zodat ze vlug hersteld is.

Dinsdag 26 juni 2007 . Ik zie Martine en Louis vertrekken en kan ze een tijdje met het oog volgen bergop. Ze gaan snel. Het lijkt me alsof Louis wil wedijveren, ik ben al content dat ik niet mee ben. De tocht is weer heel lang zoals gewoonte. Na de middag komen we in Col de Verde waar we in de refuge iets eten. We laten een briefje achter voor Louis en Martine. In hun haast zijn die echter niet binnen gekomen en hebben het briefje nooit gelezen. Het is nog een kleine 2 uur tot de Prati hut. Naar het einde toe moeten we nog over een hoge col. Daarna nog een stuk horizontaal tot de refuge. Als we wat rusten komen ook Louis en Martine opdagen. Ze hebben op de Monte Renoso moeten voortmaken omwille van het weer. Soms moesten ze zich vasthouden om niet weggeblazen te worden door de wind.

Ook hier is er veel wind en het wordt merkelijk koud. Naarmate we vorderen op de helling wakkert de wind aan. Naar de col toe wordt hij nog heviger. Op een bepaald moment schept de wind onder mijn rugzak en heft me op. Ik maak er gebruik van en ik loop gewoon de berg op in looppas door de rugzak wat tegen de wind in te houden. Zo zou het natuurlijk altijd mogen zijn…

Als we aan de hut komen zien we dat de wind vrij spel heeft op een hoogvlakte. Iedereen vlucht in de hut zodat die dan ook meteen volzet is. De meesten durven hun tent niet opzetten omdat ze zou scheuren. Ik vind op 150 m afstand van de hut een muurtje van opeengestapelde stenen van ½ meter hoog. Hierachter zet ik mijn tent op. Gelukkig komt Louis een handje toesteken zodat de tent niet wegwaait in de richting van de zee. Hij zal ook bij ons in de tent slapen omdat de refuge volzet is.

Gelukkig weet de huttenwaard orde op zaken te zetten. De enige manier om een overrompeling te voorkomen is eten in shiften en in groep. En het smaakt nog lekker ook. Vanaf de hut en het plateau waar mijn tent staat hebben we een prachtig uitzicht tot de zee, zowel in oostelijke als in zuidelijke richting. Hoewel de stormwind een ganse nacht hevig blijft waaien en de tent voortdurend flappert slapen Ora en ik toch zacht. Louis heeft iets minder goed geslapen. Er is nog een koppel met 2 honden. Zij doen het zuidelijk deel van de GR20. Zij zullen morgen ook naar de volgende hut gaan.

Woensdag 27 juni 2007 . Bij het ontbijt vertelt Guido dat hij vandaag liever niet mee over de kam gaat. Een stormwind van dit formaat te moeten trotseren over een smalle kam vindt hij niet verantwoord. Hij zal afdalen naar het oosten en dan met het openbaar vervoer proberen Zicavo te bereiken aan de westkant. Van hieruit kan men ook een bus nemen naar Ajaccio. Gezien Jan, Louis en ik toch nog iets verder willen gaan over de kam richting zuid spreken we morgen af in Zicavo. We zullen dan vandaag nog de hut Usciolu bereiken, en morgen na een halve dagtocht afdalen via de Bocca di l'Agnonu naar Zicavo. Daar spreken we af in het Hotel du Tourisme. We nemen uitgebreid afscheid, wisselen alle gegevens uit aan elkaar en vertrekken. Het wordt inderdaad een zware en avontuurlijke dobber. De rotsen zijn moeilijk en herinneren terug aan het noordelijk gedeelte van de GR20. Er heerst een hevige stormwind van meer dan 150 km per uur. Soms moeten we aan de ene kant van de kam gaan, dan weer aan de andere kant. Het verschil is goed voelbaar, de kracht van de wind heeft aan beide kanten een hemelsbreed verschil.

Op een bepaald moment kan ik nog net mijn hoedje redden. Ik kan het echter niet meer opzetten. Met de voeten wijd uiteen probeer ik mijn KWay-kap op te zetten. Onmogelijk! De wind blaast onophoudelijk zo heftig dat ik met één hand mijn hoedje en KWay-kap vasthoud en verder strompel. Ik moet nog 10 meter naar een rots waar Louis me lachend staat op te wachten. Achter de rots is de wind wat gaan liggen, maar we moeten vooruit. Voor alle veiligheid maak ik Ora aan me vast. Ik riskeer het niet dat ze met haar klein gewicht zou worden opgetild en weggeblazen. Er moet niet veel gebeuren om in de diepte te verdwijnen. Op sommige plaatsen kunnen we ons alleen voortbewegen door op handen en voeten te steunen om niet omver geblazen te worden.

Er wordt regelmatig gewisseld van kant, maar we blijven steeds dicht bij de bovenkant van de bergkam. Langs beide zijden is het soms steil naar beneden. Aan de oostkant is de wind draaglijk. Maar het verschil is groot als we weer een stuk over de westkant van de graat moeten passeren. We verwachten ons er al aan en zetten ons telkens opnieuw schrap om de koude hevige stormwind te trotseren. Het is vermoeiend en we zien dat ook Ora graag een rustpauze neemt. Eindelijk bereiken we de hut Uschiolu. Veel plaats om de tent te zetten is er niet. Er zijn overal kleine plekjes van vroeger, maar de goede zijn reeds ingenomen en alleen nog een klein stenig plaatsje is beschikbaar.

Donderdag 28 juni 2007 , stapdag 14. Dat het plekje voor onze tent klein is kan ons niet deren. 's Morgens is het een reuze ontwaken met een zon die schitterend de vallei verlicht.

Vandaag vorderen we over de kam tot de Bocca di l'Agnonu. Hier dalen we af naar Zicavo. We moeten voorbij l'arête des statues, de 'beelden'-bergkam, maar eigenlijk is er ons niets opgevallen.

Eens we beginnen afdalen aan de Bocca di l'Agnonu is er geen wind meer. We zitten hoofdzakelijk in het bos en steken nog eenmaal een vlakte over met minder bomen. Er staat daar een 'reuzepaddestoel' en Louis en ik kunnen het niet laten om onze klimkunsten nog even te oefenen.

Het dorp is snel verkend. Zo groot is het niet. Het kerkje is typisch en heeft een mooie hof rondom. We nemen half-pension in het hotel dat ons een heerlijk menu voorschotelt.

Vrijdag 29 juni 2007 . Om 7.00 uur arriveert de bus die ons om 9.30 uur afzet in Ajaccio. Reeds thuis had ik het Hotel Le Dauphin gereserveerd. Dat doe je best, wil je geen reusachtige prijzen betalen. Onze rugzak wordt in het hotel achtergelaten zodat we wat kunnen rondlopen in het zeehavenstadje.

We schuimen wat rond in ons trekkersplunje, we zijn niet meer aangepast in een toeristenstadje. Er is echter wel wat afwisseling, eens ronddwalen in de straatjes, langs de haven, op het plaatselijk marktje waar we Corsicaanse kaas kopen, iets gaan drinken op een terrasje in de haven…

In de namiddag kunnen we zelfs de vliegkunsten van de brandweer bewonderen die al vliegend water komen scheppen in de zee. Louis als brandweervrijwilliger is natuurlijk direct geïnteresseerd.

En 's avonds is er dan nog eens de verlichte markt in de haven. En de keuze in de crème glace is uitzonderlijk groot, vooral als je van de GR20 komt!

Zaterdag 30 juni 2007 . Om 8.10 uur vertrekt de boot met Jo en Louis naar Nice. Het avontuur in Corsica is afgelopen.

Met auto rijden we deze maal dwars door de bergen naar het noorden. We passeren de Col de Lautaret en de Col de Galibier. We werpen een blik in het gebied van de Mercantour: geen honden! ook niet aan de lijn! Kaal en open gebied, althans waar we passeren. Spijtig, dit lijkt minder interessant om te gaan wandelen.

Maar in juli vertrekken Guido en ik met Ora naar de Dolomieten. Lees het verhaal in Ora op Klettersteig in de Fanes en Latemar Dolomieten.

Geladen met een rijk avontuur komen we op zondagavond 1 juli 2007terug thuis.

--------------------------------------------

Wie alles meer in detail wil beleven vindt ook de volledige fotoreeks (even geduld bij het opladen a.u.b.) van deze trektocht, in 2 delen.

foto's GR20 Noord deel 1: tot en met de beklimming van de Monte Cinto
foto's GR20 Noord deel 2 + Zuid: na de Monte Cinto

--------------------------------------------

Overzicht Uitgevoerd Programma

Jo De Smedt

top

home